دروغ پدر و مادر، از دروغ هاى دیگر، زشت تر و ناپسندتر است . دروغ آنان از دو نظر زشت است :
یکى از نظر زشتى خود دروغ ، دیگر از تعلیم دروغ گویى به فرزند و پرورش ‍ فردى نادرست و تقدیم آن به جامعه .
پدر و مادر نبایستى مؤ سس مکتب دروغ گویى در دودمان خود باشند و هر چندگاه فردى دروغ گو پرورش دهند، تا هم خود را گناه کار کرده و هم نور دیده خود را بدبخت سازند و هم دریچه فساد را به روى جامعه گشوده و فسادى بر فساد آن بیفزایند.
پدر و مادر دروغ گو، دوست فرزند خود نیستند و بر خلاف فطرت مهر به فرزند، قدم بر مى دارند؛ آنان دشمن فرزند خود هستند، زیرا نه تنها راه سعادت بر او مى بندند، بلکه کودک بى گناه خویش را در سراشیبى ذلت و خوارى سرازیر مى سازند و در منجلاب گناه کارى اش غوطه ور مى سازند.
از همین نظر است که معلمان بایستى شدیدا از دروغ احتراز کنند تا براى شاگردان ، راهنماى سعادت و خوش بختى باشند، نه سرازیرکننده آن ها در چاه شقاوت و بدبختى .
و به طور کلى هر فردى که داراى موقعیتى است که رفتارش سرمشق یک یا دو یا چند تن مى باشد نباید با دروغ سروکار داشته باشد تا مبادا رهبر بدبختى و معلم مکتب دروغ گویى گردد. تربیت یافتگان مکتب او، هر چه دروغ بگویند و به وسیله دروغ به سوى هر گناهى قدم بردارند، بلکه هر چه زیان و بیچارگى از این راه نصیب آن ها بشود، گناه کار و جنایت کار اصلى او خواهد بود و زیان از ناحیه او به آن ها رسیده و عامل بیچارگى و بدبختى آن ها در دنیا و آخرت او مى باشد و بس .