همه والدین امیدوارند که فرزندانشان به یکدیگر عشق ورزیده و احترام بگذارند، یا حداقل از آنها انتظار دارند که همبازی خوبی برای یکدیگر باشند و رفاقت و سازگاری داشته باشند. با وجود این، سروصداها و برخوردهای بین فرزندان تنشهای زیادی در خانه ایجاد می کند و پدرو مادر را درمانده می سازد. اما چه کنیم تا فرزندانمان یکدیگر را دوست بدارند، همان قدر که ما دوستشان داریم ؟ و چگونه می توان کمی صلح و آرامش به فضای خانه هدیه کرد ؟
نکات مهمی درباره روابط بین خواهرها و برادرها وجود دارد، ازجمله :
۱- هریک از فرزندان به طور طبیعی به خواهر یا برادر خود عشق می ورزند. آنها می خواهند که دوست بدارند و دوست داشته شوند.
۲- همه فرزندان نیازمند توجه و آغوش گرم والدین خود هستند. توجه مستقیم و اندیشیدن به نیازها و خواسته های آنان و در دسترس بودن والدین از مهمترین نیازهای کودکان به شمارمی آیند.
۳- زمانیکه والدین به نیازهای مهم کودکان توجه نکنند، آنها به آسیب دیدگی روحی دچار می شوند که به صورت ناامیدی و بی اعتنایی بروز می کند.
۴- در بیشتر موارد، فرزندان، احساسات خود را پنهان می کنند ؛ زیرا کسی در اطراف و نزدیکی آنان وجود ندارد تا شنونده گفته های آنان باشد و از احساسات نهفته آنها با خبر شود.
۵- زمانی که والدین به فرزند دیگر توجه می کنند یا اینکه با دوست خود به گفتگو مشغولند، احساسات کودک آسیب دیده تحریک می شود. او بیش از پیش نسبت به توجه والدین احساس نیاز می کند، نیازی فوری و اضطراری که باید به آن پاسخ داد.
۶- کودکی که نسبت به توجه والدین خود احساس نیاز می کند، به طور طبیعی ولی در شرایطی دور از انتظار والدین احساس درونی و نهفته خود را آشکار می سازد. احساساتی که به شکل گریه کردن ، خندیدن ، بدخلقی ، عرق کردن ، لرزیدن ، دعوا کردن بروز می کند و به منظور جلب توجه و رضایت پدرومادر آشکار می شود. این رفتارها ادامه می یابد تا عملکرد والدین متوقف شود و توجه آنها به سوی فرزندشان معطوف گردد.
۷- شنیدن حرفهای فرزندان بدون قضاوت کردن راه مناسبی است که به فرزندان کمک می کند تا بتوانند فشار روانی موجود را بر طرف سازند.
۸- پس از یک گریه طولانی ، کودک می داند که جایگاه مطمئنی برای عشق ورزیدن درانتظار اوست وهمه اطرافیان از اضطراب و نگرانی حاصل از فشار روانی ای که او را آزار می دهد، باخبر شده اند.
۹- مداخله کردن در درگیریهای کودکان ممکن است آسیب دیدگی را بیشتر کند. در این هنگام به فرصت کافی نیاز داریم تا گفته های آنان را بشنویم و درفرصتی مناسب احساسات خود را بیان کنیم .
توجه به این مطالب به والدین کمک می کند تا هنگام در گیری فرزندان برخورد مناسبی داشته باشند. بیشتر کودکان نسبت به فرزند دیگر احساس حسادت و خشم دارند. اما هرگز احساسات کودک به این دو محدود نمی شود، اگر چه از نظر پدر ومادر، شاخص ترین احساسات کودک به حساب می آیند. فرزندان ما زمان زیادی را برای بازی کردن و همکاری با یکدیگر صرف می کنند، در حالی که درهمین زمان که آنها رفتاری دوستانه با یکدیگر دارند، ما مشغول شستن ، پختن ، نظافت کردن و پرداختن به کارهای روزانه هستیم.
بهتــــــــرین توصیه ها هنگام درگیــــری خواهـــران و بـــــرادران :
اگر برای هر یک از فرزندان زمانی مناسب صرف کنیم و شنونده اظهارات و احساسات آنها باشیم ، احساس آنها درباره توجه ما به آنها بدون خدشه می ماند و مطمئن هستند که برای والدین خود اهمیت دارند. با دقت وهوشیاری مداخله کنید یا حداقل پس از 5 دقیقه ی اول درصحنه حاضر شوید. حضور به موقع شما درصحنه درگیری ، کمک می کند تا بتوانید به مسئله پی ببرید و مانع عصبانیت فرزندان و صدمه زدن یا اهانت کردن آنها به هم بشوید. پیش از شروع و ادامه یافتن درگیری ، راحت تر می توان اضطراب و ناراحتی موجود را برطرف ساخت. اگر نتوانستید به موقع حاضر شوید از فرزندانتان عذرخواهی کنید : " متأسفم از این که نتوانستم به موقع حاضر شوم و از بروز حوادث ناراحت کننده جلوگیری کنم . به من بگویید چه اتفاقی افتاده است ؟"
فرزندان ما پس از درگیری می توانند به راحتی رفتاری دوستانه با یکدیگر داشته باشند، البته درصورتیکه مورد سرزنش قرا رنگیرند. اگر والدین بتوانند درخانواده به طور منصفانه رفتار کنند و مسئولیتها را برعهده بگیرند، فرزندان میتوانند احساسات درونی خود را بهتر ابراز کنند و از آسیب دیدگی های روحی در امان بمانند. به آرامی و نرمی با آنها گفت و گو کنید. به نوبت از هر یک از آنها بپرسید که چه اتفاقی افتاده و به سخنان هردو با دقت گوش دهید. بیان کردن احساسات درونی مهمترین بخش درگیری است. به آنها فرصت کافی بدهید؛ زیرا برقراری پیوند دوباره نیاز به زمان کافی دارد. در برخی موارد، یکی از کودکان به دیگری ضربه وارد کرده و فرار میکند. در اینگونه موارد، واکنشهای خود را تغییر دهید؛ بطور مثال بار اول وقت بیشتری با کودک آسیب دیده یا مجروح صرف کنید و سپس به سوی فرد دیگر بروید. بار دوم فقط به کودک آسیب دیده توجه کنید. هر دو کودک به کمک شما نیازمندند. کودکی که ضربه را وارد کرده احساس پشیمانی میکند، او فرد بی مسئولیتی نیست بلکه نتوانسته احساس خود را بیان کند و کنترل خود را ازدست داده است.
اغلب کودکان یکدیگر را دوست دارند و به طور طبیعی به سوی هم کشیده می شوند. اگر والدین به موضوع هایی که دوستی فرزندانشان را پایدار و مستحکم تر می کند توجه داشته باشند، روابط دوستانه بین فرزندان تداوم خواهد یافت. بچه ها همیشه به دنبال بهانه می گردند تا بتوانند احساسات درونی خود را بیرون بریزند، به طور مثال هنگامیکه بستنی می خورند اگر فرزند دیگر یک قاشق بیشتر بستنی بخورد، درگیری شروع می شود و از این طریق احساس حسادت، نیاز، درماندگی و عدم پذیرش از سوی آنها ابراز می گردد. زمانی که والدین گریه ، بدخلقی و خشم فرزند خود را تحمل کنند و با حوصله به حرف های او گوش کنند، به اشتباه خود پی می برد.
" گوش دادن به سخنان کودکان آسیب دیدگی روحی آنها را ترمیم می کند و روابط موجود را محکمتر می سازد. "