بنام خدا
در جهان آفرینش خداوند مرکز وحدت هستی است وآفریدگان او وبویژه انسا نها مرکزیت اختلاف رابرعهده دارند.خداوند یکتاست پس درکاراو اختلاف معنا ندارد امادر آفرینش انسان می فرماید ما شمارا گوناگون آفریدیم تا یکدیگررا بشناسید پس درذات انسا نها اختلاف مایه شناخت است . درنظام جمهوری اسلامی ایران نیز برهمین سیاق عمل شده است قانون اساسی رهبری وولایت فقیه را مرکز وحدت نظام قرارداده اند اما درسایر نهادها چون برخواسته ازآراء مردم است اختلاف نه تنها مایه پس رفت است بلکه برعکس ما یه رشد وشناخت بیشتر است. بنابراین رهبری تعلق به همه ملت ایران دارد واگر روزی امام زمان ظهور فرمایند متعلق به همه انسانها هستند ودرنتیجه همه نهادهای زیر مجموعه رهبری باید همان چیزی را بیان کنند که رهبری میفرمایند.چه اگر عکس این عمل شود نهاد وحدت به اختلاف کشیده میشود .اینکه امام راحل ورهبری ازدخالت نیروهای مسلح درامورسیاسی پرهیز میدهند برای جلوگیری ازهمین اختلاف است.چه ورود اختلافات دراین نهادها رهبری را تضعیف وزمینه یک حرکت نادرست را درآنها پدید میاورد .نهادهای دیگر مانند امامان جمعه ریاست قوه قضائیه ریاست سازمان صدا وسیما مجمع تشخیص شورایعالی انقلاب فرهنگی شورایعالی امنیت ملی وبقیه نهادهای منسوب برهبری همینگونه باید عمل کنند ونباید وارد دسته های گروهی شده ونقاد نهادهای مردمی شوند حفظ وحدت درنهاد رهبری ازذاتیات نظام دینی است اما برعکس هرچه اختلاف نظر در نهادهای منتخب مردم بیشتر باشد برای جامعه مفیدتر است ومردم با شناخت بیشتری مواجه میشوند .مثلا اگر درمجلس بجای 4 بار رای نیاوردن یک وزیر 40 بارهم تکرارشود خطری وجودندارد چه سرانجام مشکل با نزدیک شدن نظرات حل خواهدشد اما اگر درنهادهای رهبری یکبار چنین شود ممکن است به فاجعه تبدیل گردد .پس اختلاف در نهادهای رهبری موجب تضعیف رهبری وسم مهلک است واگر مشاهده شد باید نگران شویم اما اختلاف درنهادهای مردمی موجب رشد وشناخت بیشتر مردم میشود.مجلس خبرگان رهبری مجلس شورای اسلامی دولت وشوراهای اسلامی ازمظاهروجود اختلاف ورهبری ونهادهای وابسته ازمظاهروحدت درنظام اسلامی ایران است.