تجاوز قانونی

جاوز قانونی
مرد فحش می دهد ، زن فریاد می کشد- مرد فریاد می کشد ، زن به اتاق می گریزد- مرد به سمتش حمله ور می شود ، زن به گوشه ای پناه می برد- مرد سیلی می زند ؛ زن گریه می کند، ....................... شب هنگام، مرد به کنار زن می آید، او را در آغوش می گیرد، زن تحمل عطر تنش را ندارد، مرد می بوسدش، زن تحمل بوسه هایش را ندارد، مرد بدون توجه پیش می رود، زن دیگر تحمل بدن خود را که به عطر مرد آغشته شده ندارد. زن اما چاره ای ندارد، همچون عروسکی، بی هیچ واکنش و علاقه، تمکین۱ می کند.
زن خسته است ، مرد اما سر حال است - زن بی حس است، مرد اما روز خوبی را پشت سر گذاشته- زن به خوابی عمیق احتیاج دارد، مرد اما پایان خوشی هم بر این روز می خواهد – زن چشمانش را می بندد، مرد دستانش را به گرد زن حلقه می زند- زن خودش را به خواب می زند، مرد بی توجه ادامه می دهد- زن بغض می کند، مرد متوجه نمی شود – زن بدنش را منقبض می کند، زن با اکراه به طرف مرد بر می گردد، زن از ترس گریز مرد به زن دیگر تمکین می کند.
دخترک ۱۳ سال دارد، با گیسوانی بلند و زیبا و چهره ای کودکانه و معصوم. دخترک مطابق رسم و سنت با پسر ۲۲ ساله ازدواج می کند. دخترک نمی داند معنی زن و شوهری چیست. نمی داند بچه از کجا می آید. نمی داند روابط جنسی یعنی چه و توقع ندارد شب اول مردی را لخت، تحت نام شوهر ببیند. دخترک خردسال است و هنوز در هوای بازیهای کودکی. وقتی مرد به سراغش می آید، وقتی مرد عریان در برابرش قرار می گیرد، دخترک می ترسد، گریه می کند، فرار می کند. روز بعد، مرد، دخترک را در اتاقی حبس می کند و شب هنگام به سراغش می رود. روی زمین پرتش می کند. پاهای دخترک را از هم باز می کند و با طناب یک پایش را به جایی می بندد و پای دیگرش را به جای دیگر. دخترک فریاد می زند. التماس می کند. مرد اما ........... حالا دخترک بزرگ شده و از شوهر متجاوزش فرزندان مشروعی دارد. حالا این زن با آسیبهای روانی جدی، با مصرف روزانه قرصهای آرام بخش، مادر است. مادری که همیشه تمکین کرده است.
● قوانین مدنی۲:
▪ ماده ۱۱۰۶: در عقد دائم نفقه زن به عهده شوهر است.
▪ ماده ۱۱۰۷: نفقه عبارت است از همه نیازهای متعارف و متناسب با وضعیت زن از قبیل مسکن، البسه، غذا، اثاث منزل و هزینه های درمانی و بهداشتی و خادم در صورت عادت یا احتیاج به واسطه نقصان یا مرض.
▪ ماده ۱۱۰۸: هرگاه زن بدون مانع مشروع از ادای وظایف زوجین امتناع کند مستحق نفقه نخواهد بود.
● تمکین و استحقاق حقوق انسانی
سالهاست که قوانین مربوط به ازدواج و طلاق از مباحث مورد توجه کارشناسان آسیبهای اجتماعی بوده و هست. قوانینی که حقوق زن و مرد را در کفه برابری قرار نمی دهند و با تفویض امتیازات خاص به مردان، آنها را قادر به تحقیر همه جانبه زنان می سازند.
یکی از این قوانین یک سو نگر و عاری از برابری جنسیتی، ماده ۱۱۰۸ قانون مدنی ست که اذعان می دارد زن باید همیشه در دسترس و اختیار مرد باشد مگر اینکه مانع مشروع ( ایام حیض یا بیماری) داشته باشد؛ والبته در هیچ قسمتی از این ماده ی قانونی، نوع بیماری تعیین نشده، یعنی به غیر از عادت ماهانه که نمود خارجی دارد مشخص نشده بیماری مزبور در چه حد و چه نوعی برای تمرد زن از تمکین، مانع مشروع شناخته می شود.
در جوامعی مثل ایران، به دلیل بافت اجتماعی و فرهنگی که از آن برخوردارند، نگرش به زن، نگرش قیم به صغیر است.نگرشی خاص جوامع مرد سالار، که زن را حتی بر بدن خود مختار نمی داند و اصرار دارد برای خصوصی ترین روابط وی نیز تصمیم بگیرد. تصمیم گیریها تا به آنجا پیش می رود که زن را وسیله ای برای لذت مرد شناخته و او را قانونا مجبور به همخوابگی با مردی به نام شوهر می کند که صرفا به دلیل یدک کشیدن نام شوهری، تسلط همه جانبه بر زندگی زن دارد. این همخوابگی جنبه مشروع دارد، وقتی زن و مرد به عقد همدیگر در می آیند دیگر مهم نیست در پس دیوارهای خانه چه روی می دهد و تحت نام حرمت خانواده و خصوصی بودن روابط ، بسیاری از تجاوزات اتفاق می افتد. نکته قابل تعمق این است که وضع چنین زنانی که بنا بر قانون، مجبور به تمکین هستند از زنانی که در دسته قربانیان سوءاستفاده جنسی قرار می گیرند اسفناک تر است. چراکه گروه دوم حق شکایت دارند اما شکایت زنان شوهردار در مورد تجاوز همسرانشان، نه توسط ارگانی پذیرفتنی ست و نه جدی گرفته می شود. بسیاری از زنان، دخترانی بوده اند که بنا بر آداب و رسوم قومی به عقد مردانی درآمده اند که هیچ تمایلی به وی نداشته اند، بعضی با مردانی زندگی می کنند که از حد معمولی روابط جنسی گذشته و اصطلاحا در این مورد بیش فعالند و بدن زن کشش پاسخگویی هر روزه یا هر ساعته به این خواسته ها را ندارد، برخی نیز مجبور به همخوابگی با شوهرانی هستند که مورد ضرب و شتم قرارشان می دهند. ساده تر از این، در طول روز یا هفته اوقاتی پیش می آید که انسان به خلوت تنهایی نیاز دارد، احساس کسالت جسمی یا روانی می کند، حوصله ندارد؛ وقتی برای مرد این مسئله پیش می آید به راحتی می تواند به درخواست جنسی زن پاسخ منفی بدهد اما وقتی برای زن چنین حالتهایی پیش می آید در اغلب موارد به خصوص در طبقات اجتماعی پایین تر، یا قدرت نه گفتن ندارد، یا خود را مجاز نمی داند و یا از ترس ارتباط مرد با یک زن دیگر، نه گفتن را فراموش می کند. او حتی اگر بخواهد به هر دلیلی، در مقابل این خواسته مقاومت کند و کار به مشاجره یا برخوردهای قانونی بیانجامد، هیچ پشتیبان قانونی جهت حمایت از خود ندارد، چرا که بر طبق قانون مذکور، زن موظف به تمکین است.
از طرف دیگر، این قانون به نوعی به روابط جنسی زن و مرد که قاعدتا و مطابق با معیارهای انسانی باید برپایه خواست دو طرف باشد جنبه داد و ستد می دهد. یعنی می گوید تو جسمت را به من بده و در ازای آن من به تو غدا، مسکن و ... می دهم. یا من جسمم را به تو میدهم و تو در ازای آن به من نفقه بده؛ زن از حالت یک شخصیت انسانی به کارگری تبدیل می شود که با اجازه قانون در مقابل همخوابگی، مزد دریافت می کند. با اتکا به این قانون، همسر بودن یک شغل محسوب شده و تمام روابط زیر مجموعه آن نیز، وظایفی که تخطی از آنها موجب محرومیت از حقوق اولیه انسانی می گردد. اهمیت موضوع در این است که در این قانون، زن، یک انسان صاحب خرد، اختیار و انتخاب، تصور نشده بلکه موجودی ناتوان به شمار آمده که برای زندگی کردن، نیازمند باج دادن است. باج جسمی و روانی. جسمی از این لحاظ که همیشه باید در دسترس باشد و روانی از این جهت که در مقابل خشونت و تجاوز قانونی باید سکوت کند تا یاغی به شمار نیاید. و البته این سوال همیشه باقی ست، آن زن، که مرد حق دارد او را از داشتن شغل بازدارد، آن زن، که پشتوانه اجتماعی ندارد، وقتی برای خریدن مایحتاجش باید شب قبل، خود را در اختیار شوهرش قرار دهد تا وی از سر مهر لطفی کند و مبلغی به او بدهد، بر سر اعتماد به نفسش چه می آید و آیا آن لحظه، از خود، زندگی و رابطه اش راضی ست؟ آیا چنین رابطه ای شکل مخفی تن فروشی نیست؟
و کلام آخر آنکه، بی تردید قوانین خانواده، ازدواج و طلاق، نیازمند بازنگری و اصلاحاتی هستند تا بسیاری از خشونتهای اجتماعی، جلوه قانونی خود را از دست داده و قربانیان، به عنوان انسان، حق انتخاب، اعتراض ونه گفتن داشته باشند. تا زمانی که زنها از حقوق برابر برخوردار نباشند و نتوانند خواسته و نخواسته هایشان را بیان کنند و تا زمانی که خشونت، پشتوانه قانونی داشته و زن را در سطح کالای مصرفی نگه دارد، نمی توان مدعی انسان مداری و ارزش والای زن بود، چرا که ارزش والای زن، در تمام و کمال زیستن اوست، در انتخاب نوع زیستنش.

عنوان تجاوز قانونی - حسن بصیری هریس 18:07