بنام خدا
درتریبونها ومنابر عموما ازاجرای احکام اسلامی سخن میرود ویا خطیب دیگران را به اجرای معروف ونهی ازمنکر توصیه میکند درحالیکه اولا در کشور ما نه همه مسلمانند ونه همه شیعه وازطرف دیگر هیچ حکم اسلامی در کشور تا زمانیکه جنبه قانونی نیابد لازم الاجرانیست .بنابراین این شیوه خطابات نه تنها دارای تاثیر مثبت است برعکس موجب واکنش منفی میشود. کشور ما دارای قانون اساسی است آنهم مبتنی بر دین اسلام وکشور دارای قوه مقننه است که درچارچوب قانون اساسی وسیاستهای کلی نظام قوانین را تصویب میکند بنابراین در چنین کشوری آنچه که باید سکه رایج باشد قانون واجرای آنست نه امر دیگری .برای اینکه مطلب روشنتر گردد کمی درباره قانون توضیح میدهم .قانون دوویژگی دارد یکی اینکه مکتوب است وبه آگاهی مردم میرسد ودوم اینکه جنبه الزامی دارد وپند واندرز نیست . آدمیان با هر باوری درهر کجای جهان زندگی کنند تابع قوانین آن سرزمین اند ولذا در جامعه ما نیز این قانون است که جنبه الزامی دارد وهمگان ازآن آگاهند از طرف دیگر بحث از اسلام وحکم اسلامی میتواند در برخی ازمردم ما حساسیت ایجاد کند ولی درمورد قانون چنین نیست. ومردم اگر هم با قانونی موافق نباشند به نمایندگان خود مراجعه میکنند اما ظاهرا درمورد مخالفت با حکم دینی چنین جراتی را ندارند پس نباید راه رابر پیگیری حقوق مردم بست. آنچه در مجلس شورای اسلامی تصویب میشود منطبق بر اسلام است وناظر آنهم شورای نگهبان است.دیگر چه جای بحث از اسلام وحکم اسلامی درمنابر وتریبونهاست .در سالهای پر التهاب 88 به بعد سرانجام رهبری نظام هم صریحا برفصل الخطاب بودن قانون تصریح فرمودند . بنابراین پیشنهاد میگردد همگان از قوانین حمایت کنند وقانون را درکشور سکه رایج کنند واز تحریک احساسات مردم ازهرجهت بپرهیزند وبدانند که انسان متمدن ومتدین قانونمدار است ودیگر بازی با احساسات مردم با استفاده ازابزارهای عقیدتی کارساز نیست.