بنام خدا
حدود35 سال است که از برپائی جمهوری اسلامی ایران میگذرد ودر این مدت طولانی فرصتهای باارزشی وجود داشت تا این نظام نقش مثبت خودرا در اتحاد جهان اسلام بکار گیرد بویژه که مدتی نیز ریاست کنفرانس کشورهای اسلامی نیز با جمهوری اسلامی بود. اما متاسفانه برخلاف آنچه که درباره اتحاد کشورهای اسلامی سخن رانده شد درعمل خلاف آن پیش میرفت . مسوولین بویژه روحانیت بجای اتخاذ شیوه هائی درجهت رفع اختلافات جزئی همچنان برطبل احیاء سنتهای مستحبی که موجبات ناراحتی سایر مذاهب اسلامی میشد میکوبیدند تا اینکه در این اواخر آب پاکی را روی دست همه ریختند واعلام شد که مراد از اتحاد از میان بردن سنتهای مورد اختلاف نیست وهر مذهبی راه خودرا برود .بعبارت دیگر اتحاد یعنی فقط شعار دادن ونه چیز دیگر. بنابراین نه تنها مسلمانان وکشورهای اسلامی در این مدت بهم نزدیک نشدند بلکه تفرقه واختلاف به اوج خود رسید ودیدیم که چه درگیریها در کشورهای گوناگون اسلامی میان شیعه وسنی ایجادشد .سوال اینست که آیا اتحاد مسلمانان وکشورهای اسلامی امری واجب نیست ؟آیا اهمیت انجام برخی امور مستحبی از اتحاد اسلامی بیشتر است؟ آیا عقل حکم نمیکند که دربرابر استکبار جهانی با همکیشان خود متحد شویم؟اگرچه در این باره روایات عدیده وسخنانی از امام راحل موجود است .گیریم که توانستیم با بخشی از هم مذهبان خود درپاره ای کشورها متحد شویم اما در کدامیک از کشورهای اسلامی سنی مذهب موفق بوده ایم؟ حتی در همسایگی ما پاکستان که در چند جبهه با هم حضور داریم ببینید که برسر ما چه میاورند ؟نمونه آن ماجرای ربودن سربازان ما به خاک آن کشور ویا ورود مواد مخدر از مرز افغانستان.باور کنیم که نه تنها استکبار در این زمینه مقصر است بلکه تقصیر ما بیشتر است. هرگز قدمی درجهت یکسان نمودن شعارهای اسلامی برنداشته ایم کاری که بهیچ وجه مباین بنیادهای شیعه نیست .یکروز برای دادن شعار در شهر مکه 400 زائر مظلوم را ازدست دادیم وامروز با همین شعارها دیگر کشورهای اسلامی را ازخود رانده ایم .آنقدر موارد اختلاف میان مذاهب سنی وشیعه وجوددارد که رفع آنها هرگز به اصول اسلام اهلبیت لطمه نمیزند اما منافع ما وافراطیگریها مانع از حل اختلافات است .بنده چندی قبل بعنوان نمونه 5 مورد را جهت یکسا نی در کشورهای اسلامی پیشنهاد نمودم وموارد دیگر نیز بسیار است که در فرصتهای دیگر خواهم نوشت