بنام خدا
چندی پیش مطلبی درباره حضور عقلانیت درتمامی امور انسان نوشتم برخی معترض گردیدند که چرا راه را برعرفان بسته اید وسهم حقایق عرفانی کجاست؟ بنده ضرورت دیدم دراین باره بیشتر بنویسم. اولا راه رسیدن به حقیقت عالم واشیاء تنها عقلانیت نیست بلکه ازدوراه دیگرنیز امکانپذیر است عرفان ووحی البته وحی برای پیامبران وامامان میسور بوده وبرای ما در مورد وحی بازهمان شیوه عقلانی کارساز است اما درمورد عرفان این امر درست است واساسا کسیکه عارف است عین الیقین دارد تا علم الیقین که محصول عقل است اما عرفان اولا امری شخصی است وآنچه عارف مییابد قابل انتقال بدیگری نیست مانند آنکه آدمی نمیتواند تصویر خود درآئینه را بدیگری بنمایاند درحالیکه مسایل معقول قابل انتقال به همگان است ثانیا ازعقلانیت در اداره اجتماع وسیاست استفاده میشود درحالیکه بهره بردن ازعرفان مشکلات عدیده ببار میاورد کما اینکه دردولت گذشته برخی ازاین مقوله استفاده میکردند ثالثا درعرفان مساله مریدی ومرادی است واین پدیده خطرناکی در امور اجتماعی است و موجب پدید آمدن حکومتهای فردی وتعطیلی عقلانیت است لذا بنده هیچ ضرورتی ندیدم تا مساله عرفان را درزندگی اجتماعی مطرح کنم این حوزه کاملا شخصی وفردی است ونمیتوان ا زآن درسیاست وحکمرانی استفاده نمود کما اینکه عارفان حقیقی از سیاست دوری میجویند مانند بودا وامکان بازشدن دکانهای انحرافی دراین زمینه نیز بسیاروجوددارد مانند عرفانهای کاذب غربی وشرقی. درپایان بار دیگر تاکید میکنم که آدمی درباورهایش باید بیاندیشد وعقلانی حقایق عالم را بدست آورد در امور فردی از متخصص پیروی کند ازجمله درمورد احکام ازمرجع دینی ودر امور اجتماعی ازقانون که محصول عقل جمعی است تبعیت نماید.