بنام خدا
درعلم کلام درباره عقل ودین ومساله تجمیع ویا تفیک آنها مطالبی مبسوط وجوددارد که نیازی بطرح آنها نیست اما جدای ازاینکه اکثریت متکلمان به تجمیع آندو باوردارند برخی نیزبه جدائی وتفکیک دردین واموردنیوی هستند مانند مواردزیر:
1-جدائی دین ازمعارف بشری(مکتب خراسانی) 2-جدائی امورشخصی ازاجتماعی(سکولاریسم) 3-جدائی امورنظری وعملی(جوادی آملی)
بنده مایلم نظریه جدیدی را در این باره ارائه دهم وآن جدائی دین واموراجرائی
همانگونه که آگاهید تاریخ گواهی میدهد که ورود دین درعرصه اجتماعی وحکومتی هم دریهودیت ومسیحیت دراروپا سرانجام بشکست انجامید ونظریه جدائی کامل دین ازسیاست (سکولاریسم) جایگزین شد وهمچنین درشرق نقش برجسته روحانیت زردشتی درامپراطوریهای ایرانی وحکومتهای دینی خلفای اسلامی نیز سرانجامشان همان شد که درغرب روی داد.
در انقلاب اسلامی ایران برهبری امام راحل جمهوری اسلامی ایران براساس مکتب اهلبیت تاسیس گردید وفرصتی دست داد تا دردنیای سکولاریستی موجود حکومت شیعی نیز آزمون خودرا پس دهد البته مردمان بسیاری درسراسر جهان دل براین رویداد بستند اما متاسفانه با جریانات سیاسی موجود درکشور والبته ضدیت اجانب با این پدیده نوین مشکلاتی را برای جمهوری اسلامی پدید آورد که تردیدهائی را درزمینه ادامه این حکومت بوجود آورده است. البته مساله مهم برچیده شدن یک نظام دیگر دینی ازجهان ما نیست بلکه مهمترین مساله درخطر قرار گرفتن اندیشه حکومتی اهلبیت میباشد که برای رفع ریشه ای مشکلات موجود باید چاره ای اندیشید .بنظر بنده میان نقش دین دراجتماع ونقش روحانیت دراجتماع باید قائل به تفکیک شد چرا که رابطه الزامی میان روحانیت ودین وجود ندارد مثلا یک فرد غیر روحانی هم میتواند عالم دینی باشد ویا یک روحانی میتواند برخلاف دین عمل کند . بنابراین آنچه مهم است اصل دین است وحفاظت آن ازانحراف نه اینکه وظیفه اصلی حفظ روحانیت باشد
طبق قانون اساسی ایران کشور زیر نظر ولی فقیه اداره میشود وبموجب بند 1 اصل110 قانون اساسی سیاستهای کلی نظام توسط رهبری وازطریق مجمع تشخیص مصلحت تصویب وابلاغ میگردد بنابراین اساسا رهبری نقشی درامور جزئی واجرائی ندارند مگر درموارد بسیار حاد(بند8 اصل110) وامور قانونگزاری واجرائی وقضائی برعهده قوای دیگر است . همه قوانین مصوب مجلس ازطریق شورای نگهبان نظارت میشود .بنابراین فرض اینکه کلیه قوانین کشور اسلامی است کاملا محقق است .همان امری که شیخ نوری برسر آن جان داد ودرمتمم قانون اساسی مشروطیت آمد اما هرگز اجرا نشد. بنابراین جمهوری اسلامی ایران یک کشوریست برپایه دین خدا وکلام او وسنت پیامبر وامامان ولی برای اجرای قوانین ویا دادرسی محاکمات وخود قانونگزاری نیازی به حضور روحانیت نیست واین امر علاوه برتضعیف نقش اصلی روحانیت مشکلات موجودرا متوجه آنان نموده ودرنتیجه دین خدا زیر سوال میرود وممکن است بساط این نوع حکومت نیز برچیده شود اما اگر روحانیت به نقش اصلی خود که همان معلمی انبیا واولیا است بپردازد وازچیز بی ارزشی مانند آب بینی بز(به تعبیر امام علی)خودرارها سازدودیگران همه اموررا پیگیری کنند نظام با حفظ اسلامیت خود هرگز دچار تضعیف دردین نمیشود والبته رهبری وفقهای شورای نگهبان همیشه نقش قانونی خودررا درحفاظت از کیان اسلام برعهده خواهند داشت.ضمن اینکه دهها امکانات مربوط به روحانیت از قبیل مساجد معابد حوزه ها اوقاف اماکن متبرکه ازحلت رکود درآمده واحیا میگردد. البته اگر فردی روحانی مایل باشد وارد فعالیت درهریک ازنهادها باشد میتواند به حوزه مراجعه وبا تحویل لباس روحانی بصورت یک فرد عادی خودرا درگیر کارهای مورد علاقه نماید همانگونه که در غرب عمل میشود.