بنام خدا
اخیرا درباره سرنوشت شعار یادشده توسط برخی از مسوولان کشور ورسانه ها بحث داغی در مطبوعات وتریبون ها مطرح است . بنده با مطالعه سطحی درباره نظرات مردم ومسوولان به سه نظریه برخورد کرده ام
یک:کسانیکه براین باورند که این شعار با انقلاب ونظام ما عجین است وامکان حذف آن نیست
دو:گروهی دیگر برعکس گروه بالابراین باورند که این شعار از آغاز اشتباه بوده وزودتراز اینها میبایست برچیده میشد وبهرحال طرفدار حذف بدون قیدو شرط آن هستند
سه: گروهی میان این دونظر افراطی وتفریطی طرفدار حذف قانونمند این شعار هستند ومعتقدند که هر شعاری برای رسیدن به هدفی برقرار میگردد وبا رسیدن به هدف دیگر دلیلی برای ادامه آن نیست . ولذا اقدامات دولت حاضر درباره مذاکره با غرب را رصد میکنند وچنانچه به نتیجه مطلوبی رسید دیگر صلاح را درحذف شعار میدانند.
نظریه اول بیشتر در بخش اصوالگرایانی رواج دارد که در طول زمامداری رئیس جمهور گذشته در حاکمیت بوده اند وبا شیوه کار آندوره موافق وعادت نموده اند.
گروه دوم بخشی از اصلاح طلبان افراطی را تشکیل میدهد که بهر عنوان مایل به دادن شعار علیه دیگران نیستند
اما گروه سوم که رفتاری متعادل وقانونی را درپیش گرفته اند مصالح جامعه ومردم را در نظر دارند وتا زمانیکه حقوق ملت ازسوی غرب برسمیت شناخته نشود ومحدودیتها مرتفع نگردد دلیلی برحذف شعار نمیبینند وچنانچه روابط مناسب با حقوق مردم برقرار گردد ادامه شعاررا نه اسلامی میدانند ونه به مصلحت کشور اینان اکثریت مردمی را تشکیل میدهند که با آراء خود دولت اعتدال وتدبیررا برسرکار آورده وامید به حل مشکلات پیش رورا دارند.
با توجه به موارد یادشده شایسته است دو گروه نخست کمی به نظر اکثریت التفات کنند وبا افراط وتفریط برای دولت مردمی اعتدال وتدبیر چالشی بوجود نیاورند.بهرحال همانگونه که سرنوشت چند شعار مانند مرگ برشوروی مرگ برانگلیس مرگ برصدام ...در گذشته روشن شد درمورد شعار مرگ برآمریکا نیز بایدمنتظر اقدام مسوولان ومردم بود.در آنروز نه نیازی به خاطره خوانی آقای هاشمی است ونه صحیفه خوانی موسسه نشر امام راحل ونه توپخانه کیهانیان