در میان انبوهی از تحریم‌هایی که شورای امنیت سازمان ملل متحد، اتحادیه اروپا و آمریکا بر ایران تحمیل کرده‌اند، تحریم‌های آمریکا که صنعت نفت و نظام بانکی ایران را هدف قرار داده‌اند، بسیار افراطی و غیرانسانی بوده‌اند. به اذعان بسیاری از مقامات این تحریم‌ها خللی در پیشرفت‌های هسته‌ای ایران ایجاد نکرده بلکه ایران را بیش از پیش به سوی استقلال پیش برده است. 

در آخرین دور مذاکرات ایران و گروه 1+5 در آلماتی قزاقستان در اوایل ماه آوریل، ایران دو درخواست را برای رسیدن به هرگونه توافقی شرط لازم دانست. این شروط عبارت بودند از؛ به رسمیت شناختن حق ایران در داشتن فناوری صلح آمیز هسته‌ای و پایان تحریم‌های بین المللی_ از جمله تحریم‌های سنگین تحمیلی آمریکا.

اقدامات کنگره در طول دوره اول ریاست جمهوری اوباما توانایی رئیس جمهور در لغو یا کاهش تحریم‌ها را محدود کرده است. احکام و دستورات اجرایی سابقا انعطاف پذیر و اکنون سفت و سخت شده‌اند.

در اینجا باید خاطرنشان کرد تحریم‌های آمریکا به برنامه هسته‌ای ایران محدود نمی‌شود، در قوانین تحریمی که بر صنایع نفتی و بانکی ایران اعمال می‌شود، هیچ رئیس جمهوری قدرت زیادی برای مانور ندارد. در مذاکره با ایران، رئیس جمهور باید مذاکره با کنگره را نیز مدنظر قرار دهد.

چشم پوشی‌های محدودی که در اختیار قدرت اوباما است، چیزی نیست که ایران به دنبال آن است. این مسئله از اهمیت بالایی برخوردار است. در واقع در طول مذاکرات و گفتگو باگروه 1+5 نه وندی شرمن نماینده آمریکا و نه هیچ یک از مقامات مافوق او در دولت، قدرت و اختیار لغو تحریم‌ها را ندارند.

از طرف دیگر، تغییر یا تعلیق قوانین تحریم که تقریبا و منحصرا تحت کنترل کنگره است، با توجه به فضای ضد ایرانی که بر کنگره تسلط دارد، حداقل فعلا غیرممکن است. حتی اگر ما از احساسات منفی کنگره در قبال ایران نیز چشم پوشی کنیم و  نفوذ لابی اسرائیل در کنگره را نیز در نظر نگیریم، اصلاح یا تعدیل یک قانون در کنگره هرگز آسان نبوده است.