حضرت علی(ع) گاه‌گاهی قنداقه عباس را در آغوش می‌گرفت، بازوانش را می‌بوسید و گریه می‌کرد. روزی امّ‌البنین علّت این گریه را پرسید، امام در جواب فرمودند: این دست‌ها در راه کمک به حسینم قطع خواهند شد.
به گزارش خبرنگار آئین و اندیشه خبرگزاری فارس، «عباس» فرزند دلیر اسدالله الغالب علی ابن ابی‌طالب و امّ‌البنین، در روز چهارم شعبان المعظم سال 26 هجری قمری در مدینه پای در عرصه خاکی نهاد. مادرش فاطمه، دختر حزام بن خالد بود که نیاکانش همه از دلیر مردان عرب بوده و در شجاعت و دلیری در دنیای عرب مشهور بوده‌اند.
وقتی عباس به دنیا آمد، حضرت علی ابن ابی طالب (ع) در گوش او اذان و اقامه گفت، نام خدا و رسول را به گوش او خواند و نام او را عباس نهاد. امام گاه‌گاهی قنداق عباس را در آغوش می‌گرفت، بازوانش را می‌بوسید و گریه می‌کرد.
روزی امّ‌البنین علّت این گریه را پرسید، امام در جواب فرمودند: این دست‌ها در راه کمک به حسین قطع خواهند شد، که عبارت «یا کاشف‌الکرب عن وجه‌الحسین» بدین معنا که «ای برطرف کننده غم و اندوه از روی حسین (ع)» مصداق محقق فرموده حضرت امیرالمونین (ع) است.
عباس (ع) نه تنها رشید قامت بود، بلکه در خرد برتر و در جلوه‌های انسانی هم رشید بود بدین منظور یکی از القاب حضرت ابوالفضل (ع) «قمرة العشیرة» به معنای ماه بنی هاشم است.