“ابراهیم، خواب دیدم دست ندارم. دست هایم گم شده بودند.داشتم دنبال دست هایم می گشتم. ناگاه پرنده ای دیدم شبیه کرکس که دست هایم را به منقار داشت و می خواست دست هایم رابخورد. خواستم با سنگ بزنمش، دیدم دست ندارم که سنگ بردارم، فریاد زدم دستم هایم را نخور لاشخور. آن دست ها مال من است."
کرکس به سخن آمد که:
”عبّاس! این دست ها را می خواهی چه کنی وقتی دو تا بال به آن خوبی داری؟ من گرسنه ام.شکسته بال و زمین گیرم، دست های تو سیرم می کند.تو با بال های قشنگت پرواز کن، برو به آسمان سیاحت کن”.
بعد با صدای مهیبی خندید، من ترسیدم و از خواب پریدم..
ابراهیم: "وقتی شنیدم که در کربلا دست های عبّاس(ع) را بریده اند،حکمت خواب آن شبش را فهمیدم..."(1)
*****
جنگ تمام شده بود و همه یاران امام حسین(علیه السلام) به شهادت رسیده بودند. شب قبل از جنگ، امام حسین(ع) نوید بهشت و جایگاه بلند یارانشان را در قیامت به آن ها داده بود. اما در بین یاران امام(ع)؛ معرفت، ادب، شجاعت و فداکاری حضرت عباس(ع) نسبت به برادرشان و اهل بیت پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) به قدری بود که بعد از شهادت ایشان، تمامی اهل حرم همه چیز خود را از دست داده می پنداشتند و سخت ترین شرایط را بعد از شهادت ایشان برای خود متصور بودند؛ برای همین مقام و منزلتی که حضرت عباس(ع) در قیامت دارند، نصیب هیچ شهیدی نمی شود و همه شهدا به مقام ایشان، غبطه می خورند. بخاطر از خودگذشتگی های ابالفضل عباس(ع)، ایشان را باب الحوائج، شفیع امت می خوانند.
این مقام والا و بلند مرتبه در قیامت به آسانی نصیب عباس بن علی (ع) نشد، ایشان در راه ولایت و امامت برادر بزرگ خود از هیچ چیز دریغ نکردند و فرمانبرداری از ایشان را مقدم بر جان و مال و فرزندان خود دانستند و در این راه جان مبارک خود را فدا کردند.
امام سجاد(علیه السلام) مقام بلند حضرت عباس را در قیامت چنین توصیف می کنند:
"هیچ روزی بر رسول خدا (ص) سخت تر ازروز جنگ احد نبود، زیرا در آن روز عموی پیامبر، شیر خدا و رسولش حمزه بن عبدالمطلب کشته شد و بعد از آن روز بر پیامبر هیچ روزی سخت از روز جنگ موته نبود، زیرا در آن روز پسر عموی پیامبر جعفر بن ابی طالب کشته شد سپس امام زین العابدین (ع) فرمودند: هیچ روزی همچون روز مصیبت حضرت امام حسین (ع) نیست که سی هزار تن در مقابل امام حسین (ع) ایستادند و می پنداشتند، که از امت اسلام هستند و هر یک از آنها می خواستند از طریق ریختن خون امام حسین (ع) به نزد پروردگار می انداخت و ایشان را موعظه می فرمود و کار را تا آنجا کشاندند که آن حضرت را از روی ظلم وجور و دشمنی به شهادت رساندند. آنگاه امام زین العابدین (ع) فرمودند: خداوند حضرت عباس (ع) را رحمت کند که به حق ایثار کرد و امتحان شد و جان خود را فدای برادرش کرد تا آنکه دو دستش قطع شد. لذا خداوند عزوجل در عوض، دو بال به او عطا کرد تا همراه ملائکه در بهشت پرواز کند، همان طور که به جعفر بن ابی طالب (ع) هم دو بال عطا فرمود و به تحقیق، حضرت عباس (ع) نزد پروردگار مقام و منزلتی دارد که روز قیامت همه شهدا به آن مقام و منزلت غبطه می خورند.(2)
روشنایی چشم پدر
حضرت علی(ع) در شأن فرزندش حضرت عباس(ع)، در آن هنگام که در بستر شهادت بود و او را طلبید و به سینه اش چسبانید، فرمودند:
" به زودی در روز قیامت، چشمم به وسیله وجود تو روشن می گردد."(3)
دست نجات
روزی پیامبر خدا(ص) به علی بن ابی طالب می فرمایند:
"به زهرا –دخترم- بگو برای شفاعت امت چه داری؟"
بعد از آنگه حضرت علی(ع) پیام رسول خدا(ص) را به همسرشان، دادند؛ حضرت زهرا(سلام الله علیها) چنین پاسخ دادند:
" ای امیرمؤمنان! دو دست بریده پسرم عباس(ع) برای ما در مورد مقام شفاعت،کافی است."(4)
****
سلام بر ابوالفضل، عباس بن امیرالمؤمنین، هم درد بزرگ برادر که جانش را فداى او کرد و از دیروز بهره فردایش را برگزید، آنکه فدایى برادر بود و از او حفاظت کرد و براى رساندن آب به او کوشید و دستانش قطع شد....
پی نوشت
1. قسمتی از فیلم نامه سریال مختارنامه، نویسنده و کارگردان، داوود میرباقری.
2 ذخیرة الدارین، ص 123.
به نقل از کتاب ماه ترین، زندگی نامه و کرامات حضرت ابوالفضل العباس(ع)؛ باقر شریف القریشی، مترجم: سید محمد صالحی، غلامرضا حمصیان کاشانی، انتشارات موعود عصر(عج)، چاپ اول، سال 1368، ص 39.
3. معالی السبطین، مقتل جامع امام حسن(علیه السلام) و امام حسین(ع)، نویسنده،محمد مهدی حائری مازندرانی، نشر تهذیب، ج 1، ص 454.
4. همان، ص 452.