اشعار و مدایح ولادت با سعادت امام حسین (علیه السلام)

مژده ای دل که دگر سوم شعبان آمد

مژده ای دل که دگر سوم شعبان آمد

پیک شادی ز بر حضرت جانان آمد

مژده ای دل که برای دل غمدیده ما

هدهد خوش خبر از نزد سلیمان آمد

خیز ای دل تو بیارای کنون بزم طرب

که دگر موسم اندوه به پایان آمد

مطربا نغمه نو ساز کن و پای بکوب

که به ما مژده وصل شه خوبان آمد

ساقیا باده بده خود بنما سرمستم

زان می‌ای کو به تن خسته ما جان آمد

ظلمت و تیرگی شام الم رفت کنون

روز شادی شد و خورشید فروزان آمد

غنچه‌ی دهر در این روز بخندید دگر

که به بستان علی نوگل خندان آمد

عطر پاشید به بستان که همه عطرآگین

سمن و یاسمن و سنبل و ریحان آمد

بلبل از لب به ترنم بگشاید نه عجب

که به گلذار نبی بلبل خوش خوان آمد

گوهری از صدف بحر کرم گشت عیان

که به توصیف رخش لولو مرجان آمد

نور حق جلوه به برج شرف زهرا کرد

بین به این نور که این گونه درخشان آمد

وه چه روزی است مبارک ز قدوم شه دین

موسم مغفرت و رحمت یزدان آمد

روز فرخنده میلاد حسین ابن علی(ع)

مژده‌ی خامُشی آتش نیران آمد

باعث کون و مکان منشاء ایجاد حسین

که وجودش به جهان مفخر انسان آمد

مظهر ذات خدا سبط رسول دو سرا

نور چشمان علی آن شه مردان آمد

حیف و صد حیف که در واقعه کرب و بلا

بر تن خسته او ظلم فراوان آمد

بر سر عهد و وفا در ره معشوق نگر

خود فدا کرد که سالار شهید آن آمد

ای غلامان اگرت بار گنه سنگین شد

غم مخور چونکه حسین شافع عصیان آمد

شیر محبت

مرا با عشق عترت زاده مادر

مرا شیر مَحبت داده مادر

نباشد لَنگ در محشر کُمیتم

که من از دوستان اهلبیتم

شدم از خردسالی بی اراده

ارادتمند، بر این خانواده

سر این سفره عمری ریزه‌خوارم

ولینعمت بجز ایشان ندارم

خدا داند که بر ایشان چه داده‌ست

که خود هم عاشق این خانواده‌ست

چُنان کعبه سیه‌پوش حسینم

غلام حلقه در گوش حسینم

مرا جز عشق او سرمایه‌ای نیست

به سر جز سایه‌ی او سایه‌ای نیست

نه هر اهل دلی دلداده‌ی اوست

که مستی‌ها همه از باده‌ی اوست

گر اینجا مرثیت‌خوان حسینم

در آنجا هم سر خوان حسینم

بدو وابسته باشد تار و پودم

و زو باشد همه بود و نبودم

چو اینجا انتسابم با حسین است

به فردا هم حسابم با حسین است

خوش آن عاقل که شد دیوانه‌ی او

کِشد مرغ دلش را دانه‌ی او

دلم را اشک عشقش شستشو داد

مرا در چشم مردم آبرو داد

دلی را کآتش عشقش فروزد

یقین دارم که در دوزخ نسوزد

دل سنگ آب شد؛ علی انسانی

هوای بیدلان

جعد مشکین طره عنبر گشا دارد حسین

حُسن یکتا را ببین زلف  دو تا دارد حسین

شورش امکان اگر طرح محیط دهر ریخت

بر دو عالم سایه بال هما دارد حسین

نیست بی عشق حسینی ذره ای در ذات دهر

در حقیقت تکیه بر ارض و سما دارد حسین

می کند هر قطره اش ایجاد گلزار شهید

دست همت بر سر شاه و گدا دارد حسین

ای طبیعت مردگان غوغای محشر بر کنید

چون به خاک قربتش آب شفا دارد حسین

جنس مردان خدا را از شهادت باک نیست

در کف پای جنون رنگ حنا  دارد حسین

خیمه هل من معین را لشکر امداد کو؟

تا قیامت برکف بانگ رسا دارد حسین

عالم از اوغوطه در طوفان خون خواهد زدن

بحر اگر توفد به وسع دیده جا دارد حسین

سیر این وادی نما در خویشتن گر عارفی

خویشتن هم زانکه شوق کربلا دارد حسین

"احمد" از خُمخانه شاه شهیدان مست شد

بی دلان عشق را زیرا هوا دارد حسین

"احمد عزیزی"

عزیز هر دو جهان

همین نه من شده‌ام ریزه‌خوار خوان حسین

که هست عالم ایجاد، میهمان حسین

ز آفتاب قیامت نباشدش باکی

کسی که رفت دمی زیر سایبان حسین

رخش به دست نگیرد ز شرم در محشر

به صدق هر که نهد رخ بر آستان حسین

کسی که خار گلستان عشق، خود را خواند

عزیز هر دو جهان شد، قسم به جان حسین

همیشه باغ بُود پایمال دست خزان

ولی همیشه بهارست گلستان حسین

به گوش دل بشنو نوحه از لب هستی

که بسته است لب از نوحه، نوحه خوان حسین

دل سنگ آب شد؛ علی انسانی

میلاد همایون حسین بن علی

    پرده چون ماه من از چهره تابنده گشود                      ماه رویان جهان را ز دل آرام ربود

    حوریان گو که بریزند ز دامن اشک‌ها مشک               قدسیان گو که بسوزند به مجمرها عود

    عاشقان گو که به صد عزت و اجلال رسید                 موکب خسرو خوبان که بر او باد درود

     سومین روز ز شعبان چون برآمد خورشید                  سومین شمس ولایت ز افق چهره گشود

    روز میلاد همایون حسین ابن علی است                   باد بر خلق جهان مقدم پاکش مسعود

    میوه باغ رسالت، مه ایوان جلال                                وارث تاج ولایت، شه اقلیم وجود

    مظهر عزت و آزادگی و فضل و کمال                          آیت غیرت و مردانگی و رحمت و جود

    صولت حیدری از چهره پاکش پیداست                       جلوه احمدی از نور جمالش مشهود

    سینه گنجینه الطاف و عنایات و کرم                          چهره آیینه آیات خداوند ودود

    عصمت از فاطمه آموخت، شجاعت ز علی                 صبر و احسان ز حسن، حُسن خصال از محمود

    شاهکاری قلم لطف خداوند کشید                            که بدین جامه ناچیز محال است ستود

    همچو یوسف چو قدم بر سر بازار گذاشت                 ماه مجلس شد و بر رونق بازار افتاد

    کیست این کوکب تابان که پی تهنیتش                       از طربخانه افلاک رسد بانگ سرود

    کیست این غنچه خندان که زانفاس خوشش              هر دم آید ز فضا بوی خوش عنبر و عود

    کیست این لاله خونین که زهفتاد و دو داغ                  به فلک می‌رود از آه دل سوخته دود

    این حسین است که از مهر جهان افروزش                  محو خورشید جمالش شده ذرات وجود

    این حسین است که لطفش کند آزاد ز بند                  ملکی را که ز درگاه خدا شد مردود

    این حسین است که در پیشگه حضرت حق                 گاه در حال قیام است و گهی حال قعود

    عاشقان را چو فتد دیده بر آن تربت پاک                       اشک اندوه و غم از دیده روان است چو رود

    نیست جز درگه او اهل ولا را مأمن                             نیست جز کعبه او اهل صفا را مقصود

    کرم و منزلتش را نبود هیچ شمار                               شرف و مرتبتش را نبود هیچ حدود

    کس به جز میوه توحید از آن شاخ نچید                        کس به جز نکته توحید از آن لب نشنود

    جلوه چون کرد در آفاق تجلی حسین بن علی              ظلمت کفر ز آئینه اسلام زدود

    شام تاریک دلان شد ز فروغش روشن                         کاخ بیدادگران شد ز قیامش نابود

    چون گدا جبهه بر آن درگه شاهانه بسای                      که در آن بارگه افکنده شهان سر به سجود

    خسروا خسته دلان را به نگاهی بنواز                          که بود عاشق مسکین به نگاهی خشنود

    چون رسا کوی سعادت ز جهان برد کسی                     که ره دوستی آل علی(ع) را پیمود

کیمیای اشک؛ سید جلال یاسینی

جاوید باد یاد تو در دل

ای یکه تاز عرصه‌ی عشق و وفا، حسین

و پاکباز پهنه‌ی نَردِ بلا، حسین

گر خونبهای توست خدا، نی عجب از آنک

باشد رَهین خون تو، دین خدا حسین

پا هر کجا نهی مَلک آید ز پی، مگر

خاک رهت به دیده کند توتیا حسین

بیگانه کردی‌اش ز جهان و جهانیان

هر دل که گشت، با تو دَمی آشنا حسین

الحق رواست فخر فروشد، به خسروان

هر کس بر آستان تو گردد گدا، حسین

عشقت عجین شده است در آب و گل وجود

بر لوح سینه‌ها شده منقوش، «یا حسین»

گر جلوه‌ای به محفل بی روح ما کنی

جان می‌دهیم در عوضِ رو نما حسین

جاوید باد یاد تو در دل که جز تو نیست

فرمانروای مملکت قلبها حسین

دیوان دل سنگ آب شد، علی انسانی

     سخت حیران حسینم

زارو گریان حسینم چه بود بهتر از این

سخت حیران حسینم چه بود بهتر از این

من نه خود می روم این ره که کسی می بردم

خار دامان حسینم چه بود بهتر از این

قبلتین دل من زینب و عباس شدند

من مسلمان حسینم چه بود بهتر از این

نوکران را همه با نام پدر بشناسد

مست عرفان حسینم چه بود بهتر از این

کعبه‌ی هفتاد و دو ملت

 

    آفتابی که چنین چهره تابان دارد                            صد چو مه عاشق سرگشته و حیران دارد

    پرچم سلطنت عشق برافراشت شهر                  کز شرف خاک درش فخر به کیهان دارد

    آمد آن موکب مسعود که در عرصه عشق             شهسواری است که دل داده، فراوان دارد

    آفتابی ز سرا پرده عصمت بدمید                          که مه از شرم رخش سر به گریبان دارد

    مرد میدان شجاعت، آن شیر ولی                         که نه اندیشد ز شمشیر و ز پیکان

    سوی جانان برود سوخته جان هر که ز شوق          سر نهد بر کف و تقدیم به جانان دارد

    عاشقان را دهد از جلوه معشوق نوید                    زین تبسم که به لب آن گل خندان دارد

    عید میلاد حسین نور دو چشمان علی است          آن که بر چهره دو صد آیت یزدان دارد

    شمع تابنده حق اوست که مشکات وجود               جلوه از تابش آن شمع، فروزان دارد

    پی‌فرمان مطاعش فلک حلقه به گوش                   حکم بر دیده نهد گوش به فرمان دارد

    جبهه ساینده ملائک به در بارگهی                          که چو جبرئیل امین صاحب و دربان دارد

    مادر دهر نزاده است و نزاید چو حسین                   رادمردی که نشان از شه مردان دارد

    چشمه رحمت حق اوست که با دشمن و دوست     کرم و لطف و جوانمردی و احسان دارد

    هر که در سایه آن سرو جنان رخت کشید                کی دگر آرزوی روضه رضوان دارد

    خسرو کون و مکان اوست که بر سر ز ازل                تاج فرماندهی عالم امکان دارد

    بلبل گلشن حق اوست مگر لعل لبش                     که چو خوش نغمه داودی قرآن دارد

    قصه عشق و فداکاری و جانبازی اوست                  داستانی که نه آغاز و نه پایان دارد

    بشکفد با رخ خندان چو گل از فیض دمش                 هر که در ماتم او دیده گریان دارد

    روی هفتاد و دو ملت ز اذل تا ابد است                     سوی آن کعبه که هفتاد و دو قربان دارد

    گر چه هر خامه در اوصاف رخش سفت ولی             جلوه کی ران ملخ نزد سلیمان دارد

    خسروا چهره مپوشان ز گدایان که رسا                     نکشد دست ز دامان تو تا جان دارد

    خواهد این جامه که در تهنیت مقدم توست              عرضه بر درگه سلطان خراسان دارد

کیمیای اشک؛ سید جلال یاسینی

پناه مستمندان

 

ای پناه مستمندان یا حسین بن علی

ای دوای دردمندان یا حسین بن علی

کشتی راه نجات ما گنه کاران

رس به فریاد غریبان یا حسین بن علی

آرزوی آذری این است از لطف و کرم

کن نظر سویش ز احسان یا حسین بن علی

کیمیای اشک؛ سید جلال یاسینی