در فرهنگ دینی احسان و نیکی به پدر و مادر از اهمیت خاصی برخوردار است. در چهار سوره از قرآن کریم، بلافاصله پس از توحید و پرستش خداوند، امر به احسان به پدر و مادر شده است و این خود نشانگر جایگاه ویژه والدین نزد خداوند است. به عنوان نمونه در سوره بنی اسرائیل آیه 23 چنین آمده است:«وقضی ربک الا تعبدوا الا ایاه و بالوالدین احسانا » (خداوند حکم فرموده است که جز او را نپرستید و در حق پدر و مادر نیکی کنید.)
همین مضمون در سوره های بقره، آیه 83، نساء، آیه 36، انعام، آیه 151 مطرح شده است.
خداوند در سوره لقمان آیه 14 می‌فرماید:« و وصینا الانسان بوالدیه. . . ان اشکرلی و لوادیک » ( ما به انسان سفارش کردیم نسبت به پدر و مادرش، ... و این که سپاسگزار من و پدر و مادرت باش.) و نیز در سوره اسراء آیه 25 می‌فرماید:«هنگامی که پدر و مادرت به سن پیری رسیدند نسبت به آنها بی احترامی نکن و با آنها در نهایت فروتنی و کریمانه سخن بگو.»
گذشته از دستورات عمومی نسبت به احترام و نیکی در حق پدر و مادر به طور مستقل درباره مادر نیز سفارش‌های موکدی شده است.
امام صادق علیه السلام فرمود:
مردی خدمت رسول خدا آمد و پرسید:«ای رسول خدا به چه کسی نیکی کنم؟»
پیامبر فرمود:«به مادرت.»
مرد پرسید:«پس از مادر به چه کسی نیکی کنم؟»
فرمود:«به مادرت.»
مرد پرسید:«دیگر به چه کسی نیک کنم؟»
رسول خدا فرمود:«به مادرت.»
برای بار چهارم پرسید: به چه کسی نیکی و احسان کنم.
پیامبر فرمود:«به پدرت.»
منابع:
اصول کافی، ج 3، ص 233، ح 9 و ص 237، ح 18