رهایی

رهایی به مفهوم درک برهه ای از زندگی است که تنها یک لحظه دوام دارد. اندکی پیش از آن وابستگی دوباره و تعلق خاطر است و اندکی پس از آن پوچی و کفران. رهایی به مثابه تامل و نگریستن به فضای پشت سر است وقتی که به لبه پرتگاه رسیده ای. دقیقا لحظه ای است که هم باید عمق پرتگاه را درک کرد و هم فضای لایتناهی پشت سر را. لحظه رهایی یعنی لحظه تولد. یعنی درک روشنایی و زدودن زخارف و زواید برای ممکن ساختن عبوز از تنگنای محدودیتهای ذهن…

دستیابی به رهایی به جز با نزدیک شدن به لبه پرتگاه میسر نیست. رهایی درست پس از آستانه تحمل  درد و رنج پدیدار می شود. همانجا که تردید منقطع شده و ایمان رو به تزاید بی بازگشت می گذارد … همانجا که من آنرا بالاتر از سیاهی می نامم ….