رفتن دشمن، بازگشت دوست

در اتاق درونی حضرت محمد باقر (علیه السلام) گشوده شد و مردی از اهل شام قدم در داخل اتاق گذاشت. بلافاصله در برابر امام زانو زد و کاغذی از کیسه چرمی کمربندش درآورد و به امام داد. وصیتی از یکی از دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) بود. وقتی امام، نامه را گرفت، مرد، گفت: «مولا جان! این وصیت آن مردی شامی است که با شما رفت و آمد داشت. او وصیت کرده است که شما بر جنازه اش نماز بخوانید.»


در اتاق درونی حضرت محمد باقر (علیه السلام) گشوده شد و مردی از اهل شام قدم در داخل اتاق گذاشت. بلافاصله در برابر امام زانو زد و کاغذی از کیسه چرمی کمربندش درآورد و به امام داد. وصیتی از یکی از دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) بود. وقتی امام، نامه را گرفت، مرد، گفت: «مولا جان! این وصیت آن مردی شامی است که با شما رفت و آمد داشت. او وصیت کرده است که شما بر جنازه اش نماز بخوانید.»
امام، بی درنگ برخاست و در حالی که به اتاقش می رفت، به عقب بازگشت و به مرد گفت: «اشتباه کرده اید. تعجیل نکنید تا من بازگردم.»
مرد نگاهی انداخت و دید، امام سجاده اش را پهن کرد و نماز کوتاهی خواند. آنگاه سر بر سجده گذاشت. مرد ساعتی به سجده ی بی حرکت امام خیره شد تا جایی که پلکش سنگین شد و خوابش گرفت. درست همان وقت که سپیده ی فجر زده شد، با صدای حرکت امام در اتاق، مرد از خواب پرید و فکر کرد هنوز دارد خواب می بیند: مرد شامی، با دو پای خودش به سمت امام می رفت و اشک از دیدگانش جاری بود. مقابل امام که رسید، نشست و گفت: «گواهی می دهم که تو حجت خدایی.»
امام، فرمودند: «چه دیدی؟» مرد شامی گفت: «روح خودم را با چشم خودم دیدم. و چیزى مرا برنگرداند مگر شخصى که صدای فریاد او را شنیدم که گفت: روح وى را برگردانید که محمد بن على او را از ما خواسته است.»
***
فرزند شیخ در امالى نقل مى‏ کند: «یک مرد شامى- که از دشمنان اهل بیت (ع) بود- خدمت حضرت باقر (ع) رفت و آمد مى ‏کرد؛ طولى نکشید مریض شد و وصیش خدمت حضرت رسید...» (1)

پی نوشت:
1. شیخ حر عاملی، الإیقاظ من الهجعة بالبرهان على الرجعة ؛ الباب السابع فى اثبات ان الرجعة قد وقعت فى هذه الامة ؛ ص195؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور

منبع: مستور