در فضیلت انتظار و منتظران بسیار خوانده و شنیده‌اید؛ اما آیا هیچ فکر کرده‌اید که چرا در فرهنگ شیعه چنین فضایلی را برای منتظران، یعنی کسانی که در زمان غیبت با باور به وجود امام دوازدهم، ظهور او را انتظار می‌کشند، برشمرده‌اند؟
روایت زیر که از امام سجاد (ع) نقل شده است، به این پرسش پاسخ می‌دهد:
غیبت دوازدهمین ولی خداوند (عزوجل) از سلسله جانشینان رسول خدا (ص) و امامان بعد از او، به درازا می‌کشد. ای اباخالد! آن گروه از مردم که در زمان غیبت او امامتش را پذیرفته و منتظر ظهور اویند، برترین مردم همه ی زمان‌ها هستند؛ زیرا خداوند عزوجل چنان درک و شناختی به آنها ارزانی داشته که غیبت [و عدم حضور امام] برای آنها همانند مشاهده [و حضور امام] است. خداوند مردم این زمان را به مانند کسانی قرار داده که با شمشیر در پیشگاه رسول خدا جهاد می‌کنند. آنها مخلصان واقعی، شیعیان راستین ما و دعوت‌کنندگان به سوی دین خدا در پنهان و آشکار هستند. انتظار فرج (گشایش) از بزرگترین گشایش‌هاست.
(کمال‌الدین و تمام‌النعمة، ج 1، ص 320)
از عارف دلسوخته و واصل، آیت الله محمدجواد انصاری همدانی پرسیدند که آیا می توان امام زمان (ع) را دید؟ در پاسخ فرمودند: وقتی که خدا را می شود دید امام را که مخلوق خداست، چطور نمی شود دید؟ کسی که ظهور و غیبت حضرت برایش یکسان باشد، به حضرت راه پیدا می کند.
آری، همه فضیلت انتظار به این است که منتظر، حجابی میان خود و امامش احساس نکند و او را همواره حاضر و ناظر بر اعمال خود ببیند؛ و به این باور برسد که امام به دلیل دارا بودن اسماء الله، پیوسته و بی وقفه ناظر بر اعمال تک تک ماست، بی آنکه به این نظارت دایمی هیچ خللی وارد شود و یا از آن خستگی پیش آید؛ و قطعاً کسی که اینگونه باشد تلاش می‌کند در هر کجا و به هر کاری که مشغول است به گونه‌ای عمل کند که خشنودی خداوند عزوجل و امام عزیزش را به خود جلب نماید و چشمان نازنین امام زمان (ع) را با گناهش نگران، خسته و غمگین نسازد.