آرزو دارم مرا عبدالمهدی بنامند.
ای کاش آن اوایل که زبان گشودم، نزدیکانم مرا به گفتن "یامهدی" وامی داشتند.
ای کاش مهدکودکم، مهد آشنایی با شما بود.
ای کاش در کلاس اول، نام زیبای شما سرمشق دفترم بود.
ای کاش در دوره راهنمایی، مرا به خیمه شما راه نمایی می کردند.
ای کاش در کلاس تاریخ، مرا با تاریخ غیبت شما آشنا می ساختند.
ای کاش در کلاس دینی، به ما می گفتند باب الله و دیّان دین شمایید.
ای کاش در کلاس نقاشی، چهره مهربان شما را نقاشی می کردیم.
ای کاش در کلاس انشا، به جای علم بهتر است یا ثروت،
از جلب رضایت شما می نوشتیم
مگرنه اینکه بدون شما نه علم بهتر است نه ثروت.
ای کاش در کلاس زبان، به ما می گفتند شما به تمام زبان ها
و لهجه ها و حتی زبان های موجودات آشنایید.
ای کاش در کلاس فیزیک، شیمی و ریاضی می گفتند
شما در یک لحظه می توانید به تمام عوالم و کهکشان ها نظر کنید
و از احوال همه ساکنان زمین و آسمان با خبر شوید.
حال که شما را با دیده دل پیدا کرده ام،
گویی دوباره متولد شده ام و حق دارم که از شما بخواهم مرا رها نکنید.
این دو بیت هماز طرف منِ گنهکار:
لب را که پر آه می کنم، می بینی
عمری که تباه می کنم، می بینی
مُردم ز خجالت چو شنیدم آقا
وقتی که گناه می کنم، می بینی...
اللهم عجل لولیک الفرج