<< بسم الله الرحمن الرحیم >>
دفاع از حقیقت گویا جز لاینفک این مردم است
خدا اولین ها را دوست دارد ، خودش می گوید : "السابقون الاولون" این مردم همیشه در دفاع از حق اولین بوده اند.
اولین مردمی که به داد قوم موسی (ع) رسیدند و آن ها را دوباره به سرزمینشان بازگرداندند.
اولین مردمی که به مسیح ایمان آوردند حتی قبل از آنکه به دنیا بیاید دو نفر ایرانی بودند که به دنبال حقیقت به فلسطین رفتند.
اولین مردمی که خارج از اهل بیت پیامبر بودند اما نشان و مدال درجه یک لیاقت را به سینه زدند:
سلمان منا اهل البیت.
مردمی که اعراب مسلمان ، علی ابن ابی طالب (ع) را به خاطر اینکه آنها زیاد دور او بودند سرزنش می کردند و علی را علاقه مند به مجوسان(بخوانید ایرانیان مسلمان و محب اهل بیت) می دانستند.
می گویند بیشتر سپاه مختار را همینان تشکیل می دادند.
و خلاصه مردمی که تا امروز عَلَم انبیا را به دوش می کشند.
خودمانیم داستانی دارند این مردم !!!
و اکنون چند وقتی است که به شکر خدا سینه در مقابل صهیونیزم سپر کرده اند، مرادم از "چند وقتی " یعنی سی و چهار سال. و البته چند وقتی است که به شکر خدا جوانان نسل سه و چهار به میدان نبرد با این عروسک های خیمه شب بازی ابلیس آمده اند، مرادم از "چند وقتی" یعنی سه چهار سال.
پارسال همین موقع ها بود که یک پژوهشگر فرانسوی ضد صهیونیست (سامبا) می خواست از آخرین یافته هایش برایم بگوید. با یکی از دانشجویان در لابی هتل با او صحبت می کردیم .که بنده خدا گفت :
آیا می دانید مهم ترین نماد این صهیونیست ها ستونی سنگی است به نام "آبلیسک"؟
آیا می دانید اسلام تنها جایی بود که به آن حمله می شد (رمی جمرات) ؟
آیا می دانید وهابی ها دور آن را دیوار کشیده اند؟ تا به دستور اربابانشان از آن محافظت نمایند؟
اصلا می دانید آبلیسک چیست؟
در اثنی این گفتگو این دانشجوی عزیز آیپدش (نمی دانم شاید فرهنگستان به آن بگوید رایانک دست مالیدنی ) را در آورده بود و با اینترنت هتل فیلم ها و عکس های شاهکار دو سال پیش جوانان مسلمان ایرانی را برایش آماده کرد.
باید چهره این بنده خدا را می دیدید(عجب فعلی) چشم هایش چهار تا شد و کلی خجالت کشید که زیره به کرمان آورده بود.
داستان این آبلیسک به آتش کشیدن و این پرسش معروف "why iranian burn obelisk" داستان آتش کشیدن یک تکه استوانه چوبی نیست .
بلکه داستان اولین بودن است ، اولین در راه مبارزه با هرآنچه بوی ابلیس دهد.
این صرفا یک نماد نیست که مثل خیلی چیز های دیگر به خودشان منتسب کرده باشند بلکه داستان هوشیاری و جلو تر از زمان بودن این مردم است.
مردمی که گویا خدا هم پارسال در این جشنشان یک هدیه داشت و یک همراهی ویژه دقیقا در همان زمان :
ترک خوردن بزرگ ترین آبلیسک جهان
نمی دانم شاید یک رکورد جدید هم به دست آورده ایم :
"بیشترین آمار ساخت آبلیسک در جهان در طول یک سال"
البته به قصد آتش زدن.
راستش اندکی نگرانم که این حرکت پاک و الهی آرام ،آرام به انحراف کشیده شود.
مسابقه بگذارند تا هر سال ارتفاعش را بیشتر کنند
مسابقه ای شود برای خودنمایی ...
برای نفوذ شیطان در دلهای شیفتگان مهدی فاطمه(علیهما سلام)....
مسابقه ای شود برای به نام خود تمام کردن ها...
آه ای برادران ، ای آنانی که دغدغه دشمن ستیزی دارید خوب است اول بت بعل نفستان و نفسمان را بکشید و بکشیم.
شرمنده امام زمان شدم وقتی بحث هایی را در برخی تارنما ها در باره به نام خود کردن ها و دعوا سر "منیت " دیدم.
قرار بود و هست که همه در کنار هم مصاف نام بگیریم همه و همه ، جنبش یعنی همین یعنی همه دانشجویانی که در تمام دانشگاه هایشان برنامه می گیرند،
یعنی آن کودک 5 ساله که به حقیر می گفت به خاطر امام زمان دیگر بنتن نگاه نمی کنم
یعنی آن پیرزن قمی که هر از گاهی زنگ می زند و برای همه مان دعا می کند (دقت کنید همه ما) .
یعنی تمام بزرگوارانی که در فضای سایبری ، بی ریا و گمنام می جنگند و نامشان را ضد شیطان گذاشته اند. و چقدر زیباست برای مولا گمنام جنگیدن.
یعنی آن جوان .... که با اشک هایی پاک، روان بر گونه ، می گوید می خواهم شیعه شوم.
یعنی آن دانشمند اسپانیایی که به محبت اهل بیت می رسد.
مصاف من نیستم مصاف همه شما هستید ...
یعنی خانمی که هر ماه مقداری از حقوقش را برای کمک به این جریان نذر کرده است حقوق پرستاری از یک سالمند.
مصاف یعنی فریاد های خشم ده دقیقه ای یک جوان مشهدی که پس از فیلم موهن علیه رسول الله در پیغام گیر گوشی تلفن همراهم از خود به یادگار گذاشت.
مصاف همه شما هستید...
مگر نه اینست که کار را برای خدا باید کرد؟
مبا دا نماد شیطان را به آتش بکشی و خودت در آتش ابلیس بسوزی !!!
وای بر آن روزی که ابلیس ، آبلیسک هایش را در دل هایمان بکارد(و تو خود بهتر میدانی آبلیسک نماد چیست).
برای تسلای دل بازماندگان عرض می کنم :
برای رسیدن به مهدی باید از خود بگذریم ، مهربان باشیم و بخشنده و فقط به این بیاندیشیم کاری که می کنیم چه با دل فرزند زهرا می کند ، آرام یا ...
به امید ظهور مولی و سرورمان حضرت حجت (عج) که صد البته نزدیک است.
منبع: وبلاگ استاد رائفی پور