ایران با قدمتی خیلی بیشتر از 2500 سال است که تا حال با آن آشنا شده ایم و
بزرگترین خیانت به ایران کتمان تاریخ چند هزار ساله آن است. بیایید واقعیت ها
را بپذیریم و ایران را آنگونه که بوده معرفی کنیم چون ایران مختص به یک قوم خاص
نیست.
در دوره ی باران ایران در زیر دریای تتیس قرار داشت و در نتیجه ی کاهش بارندگی
و تبخبر آب ها، قلل و نقاط مرتفع از آب بیرون آمدند. دانشمندان بر این باورند
که انسان در دوره ی چهارم یعنی پس از دوره ی یخبندان، روی زمین و از جمله
سرزمین ایران ظاهر شده است.
دوران سنگ اولیه: فسیل های انسان پالئولیتیک، در بسیاری از مناطق ایران، از
دریاچه ارومیه در شمال غربی ایران گرفته تا شیراز، در جنوب و کرانه های جنوبی
دریای مازندران تا جنوب خراسان و کرمانشاهان و کردستان یافت شده است. پژوهش
هایی در منطقه کرمانشاه انجام شده که به دنبال آن ابزار سنگی، از جمله تبر دستی
یافت شد که قدمتی بالغ بر۷۵,۰۰۰ تا ۱۰۰,۰۰۰ سال برای آن تخمین زده اند.
عصر میانه سنگی: در هزارۀ ۱۳الی۱۴ ق.م، ابزار های سنگی در فلات ایران تکمیل
شدند و مردم این سرزمین سوراخ کردن سنگ و ساختن چاقو، تبر و سرنیزه را فرا
گرفتند. استفاده از این ابزارها موجب پیشرفت در کارها شد. همچنین بشر توانستند
در ظروف ساخته شده خوراک تهیه کند، و خانه های چوبی دایمی بسازند. تپه سراب و
گنج دره کرماتشاه و شهر سوخته سیستان از آثار این دوره ی زندگی مردم ایران می
باشند.
دوران نوسنگی: پس از عصر میانه سنگی در ایران، شیوۀ زندگی روستاییان به سوی
تکامل رفت و با ظهور پدیده ای به نام مهاجرت مبادلات سیاسی و اقتصادی در داخل
فلات ایران وسعت و رونق گرفت. آغاز این دوره که عهد دوّم نام دارد، به ۵۰۰۰ سال
پیش از میلاد باز می گردد. مردم این روزگار از خاک رس خشت هایی می ساختند که
شباهت زیادی به خشت های تمدن ها قنات داشت. این اختراع ایرانیان تحول بزرگی در
ساخت خانه ها پدید آورد.
سه زمان سامانه: پیش از تاریخ، میانه تاریخ، دوران تاریخ،
پیش از تاریخ: قبل از سنگ و سنگ اولیه،
میانه تاریخ: سنگ میانه و نوسنگی
دوران تاریخ: نوسنگی پیشرفته، برنز و آهن
نام های زیبای ایران عزیز
ائریه، ائیرین، آریاورته، آورته، آریا ویج، ایرانویج
ایران ویژ، اریانه، اران پرس ایران
ایرانی ها، که در ناف جهان و به زبان اوستایی، ائیرینه وئیجنگه (
airyana-vaējangh) خوانده می‌شد، ساکن و با نام ایرج مشهورند و ایرج (eraj) که
به‌زبان پهلوی (erech) خوانده می‌شود، مخفف همان واژه ی اوستایی است، که به
پهلوی و پارسی دری ویچ تلفظ می‌شود، که همان مرکز جهان معنی می‌دهد. واژه ی
ایران که در پارسی میانه به شکل اران (erān) بوده، و برگرفته از شکل‌های قدیمی
آریانا یعنی سرزمین آریایی‌هاست.واژه ی آریا در زبان‌های اوستایی، پارسی باستان
و سنسکریت به ترتیب به شکل‌های، اَیریه (airya)، اَریه (āriya)، آریه (arya) به
کار رفته است. و نیز در زبان سنسکریت، اریه (ariya) به معنی سَروَر و مهتر و
آریکه (aryaka) به معنی مَردِ شایسته‌ی بزرگداشت و حرمت است، و آریایی به زبان
اوستایی، ائیرین (airyana) به زبان پهلوی و پارسی دری ایر خوانده می‌شود، و
ایرج به زبان آریایی (airya) است. ایر در واژه به‌معنی آزاده و جمع آن ایران
به معنی آزادگان است. در شاهنامه از پسر سوم فریدون می‌خوانیم:
مر او را که بُد هوش و فرهنگ و رای، مر او را چه خوانند ؟ ایران خدای
ایران در این جا به معنی جمع، ایر یعنی آزادگان و ایران خدای به معنی پادشاه
آزادگان است.
ایرانیان و آریاییان هند، که در روزگاران کهن زبان‌های آنان به یکدیگر بسیار
نزدیک بود، خود را به این نام خوانده اند. سیمای ایران تألیف ایرج
افشار، ص ۶۷-۶۸-۶۹.
همچنین ئیرینه :
این واژه در فرس هخامنشی آریا و در پهلوی اران است و آریارامنا (آریارمن) نام
جد داریوش بزرگ مشتق شده از همین واژه می باشد. ائیرین در اشتات یشت بند یکم و
در دو سیروزه کوچک و بزرگ بند نهم آمده است که به عنوان صفت استفاده شده است.
یعنی منسوب به آریا. استاده پورداوود هرکجا به واژه ائیرینه وئیجه برخورده است
آن را به معنی آریا ترجمه کرده است ولی در همه جا ذکر کرده است که این همان
ایران کنونی است که نشان از مقدس بودن نام کشورمان در تمامی متون دینی باستانی
حکایت دارد. در کتاب یشتها استاد پورداوود آمده است شکی نیست که ایرانیان
باستان خودشان را آریایی ها می نامیدند. خود واژه ائیریه (آریا) در معنی پارسی
امروزی یعنی نجیب و شریف و نام قوم آریاست. این نژاد هم اکنون بین هند و ایران
تقسیم شده اند که از شاخه نژاد هند و اروپایی است. بخشی دیگر از این اقوام کهن
در آلمان - یونان و روم نیز پخش می باشند. در فرس باستان این واژه آریه نامیده
شده است. اقوام هند و اروپایی شعبه وسیعی از نژاد سفید هستند که در ایران - هند
و اروپا ماندگار شدند. و زبان هند و اروپایی نیز مختص آنان است. در اوستا نام
ایران به عنوان مبدا اصلی آریایی نژادها معرفی شده است. حرکت آریایی ها به سوی
ایران به بیش از 2000 سال پیش از میلاد مسیح باز میگردد. اقوام آریایی که فلات
گسترده ایران را برای مسکن خود انتخاب نمودند به دوازده قسمت عمده تقسیم شدند
که نام برخی از آنان در اوستا آمده است :
1) مادها در شمال غربی ایران - شامل کلیه قسمتهای آتروپاتکان (آذربایجان) -
آران و قفقاز (جمهوری آذربایجان) - کردستان و کلیه شهرهای کرد نشین ترکیه و
عراق و سوریه.
2) پارس ها در جنوب ایران
3) هیرکانی ها در استرآباد (گرگان امروزی)
4) پارت ها در سرزمین خراسان بزرگ
5) آریان ها در مجاورت رود هریرود (آریوس)
6) درانگیان در شمال غربی افغانستان کنونی
7) آراخوتیان در ناحیه رود هلمند و شاخه های آن در اطراق قندهار در افغنستان
کنونی
8) باکتریان در دامنه های شمالی هندوکش تا کنار جیحون که همان بلخ امروزی در
افغانستان است
9) سغدیان در ناحیه کوهستانی میان جیحون و سیحون
10) خوارزمیان در گستره خیوه
11) ماژگیان در کنار رود مارگوس یا مرغاب که بیشتر در گستره مرو واقع در
ترکمنستان کنونی است.
12) ساگاژتیان واقع در زاگرس شرقی که در سرزمین های پهناور شمال دریای خزر
(کاسپین) زندگی میک نند.