به یاد خداوند خوبی ها و زیبایی ها ، و به یاد او که همه هستی من از ذات اوست...
مثل خیلی از دوستان جدید شما ، نه به تازگی!! که دوباره و از سر خط نوشتن رو شروع میکنم..
تخصص من در سیستم های دستگاه حفاری مکانیزه به روش تمام مقطع یا T.B.M هستش.
پس از معرفی این نوع سیستم و روش کار اون و همینطور معرفی بخش های مختلفش شروع میکنم.
در ادامه به صورت تخصصی به بررسی بخش های مختلف اون می پردازم.
با توجه به رشد فزاینده پروژه های حفاری زیر زمینی در ایران و همینطور فن آوری بالای این سیستم ها از نظر دانش فنی و به روز بودن تجهیزات مطمئن هستم که این اطلاعات برای شما بسیار با ارزش خواهد بود.
همینطور برای دوستانی که کنجکاو هستند تا بدونند یک تونل چطوری ایجاد میشه!!
======================================================
سیستم های حفاری تمام مقطع به روش تمام مکانیزه یا T.B.M
از اواخر قرن نوزدم تا اوایل قرن بیستم مهندسان تلاش میکردند تا دستگاهی برای حفر تونل بدون استفاده از انفجار ابداع کنند. اختراع دریل چکشی و دریل مته ها با نیروش پیشرانه باد و روغن از این دست بودند. کم کم تلاش ها برای رسیدن به این مهم به سمت سیستم هایی با روش مته زنی و تراش متریال پیش رفت. آنها در پی اختراع یک مته سنگ شکن غول پیکر بودند اما نیروی لازم برای راه انداختن چنین دستگاهی بسیار زیاد بود.
اما در دهه چهل "جیمز رابینز" که خود در ابتدا یک معدن کار بود و بعد ها مهندس شد یک دستگاه حفاری برای زغال سنگ اختراع کرد.
جیمز چیدمان تجهیزات مکانیکی و موتورها را طوری انجام داد تا نیروی کافی تأمین شود و هر بخش بتواند با نیروی رسیده کار درستش را انجام دهد.
یکی دیگر از اختراعات بسیار جیمز "دیسک کاتر" بود.
آنها تیغه های غلتکی بودند که سنگ ها را خرد میکردند و هنوز کاربرد فراوان دارند.
در سال 1952 یک پیمانکار تونل به نام "نف کی میتری" جیمز را استخدام کرد تا به کمک او یک تونل انحراف آب برای پروژه سد نزدیک شهر "پی یر" در داکوتای جنوبی حفر کند. او وظیفه داشت تونلی حفر کند تا در مسیر رودخانه میسوری انحراف ایجاد نماید. به همین دلیل آنها باید تونلی حفر میکردند که قطر آن حدود هشت متر باشد. جیمز به این فکر افتاد که دستگاهی دایره ای شکل اختراع کند تا سنگ را بتراشد و برای تیغه ها نیز از همان تیغه های غلتکی ساخت خود استفاده کرد. این دستگاه میچرخید و با نیروی مکانیکی به جلو هل داده میشد. اما مصالح در پشت آن انبار میشد.
این دستگاه که بعد ها "موش کور میتری" نامیده شد یک سیلندر بزرگ 125 تنی به طول 90 فوت بود که با کمک دو موتور دیزلی با قدرت 200 اسب بخار به جلو رانده میشد. تیغه ها از جنس کاربیت تنگستن بود و روزانه در حدود 160 فوت حفاری میکرد. کار خارج کردن مصالح و نیز تقویت بدنه تونل به صورت دستی و توسط کارگران انجام میشد. تقویت بدنه توسط الوار هایی که با روغن آمیخته شده بودند و در کنار یکدیگر قرار میگرفتند انجام میشد.
این رویای تونل سازان و معدنچیان بود...
اما اکنون این دستگاه تکمیل شده و به سیستم هدایت لیزری و تخلیه مصالح و کنترل کننده ها مجهز شده و از نظر کارایی ، سرعت و دقت بیشتر به یک معجزه شبیه است!!