محققان آلمانی موفق به تولید نانوکامپوزیتی شده‌اند که دارای قابلیت رهاسازی کنترل شده یون است. برای تولید این نانوکامپوزیت از تابش لیزر بر سطح سیال استفاده شده است.
الاستومرهای سیلیکونی موادی هستند که درحوزه زیست پزشکی کاربرد وسیعی دارند. اخیر محققان درصدد تولید نانوژنراتورهای قابل کاشت روی لاستیک‌های سیلیکونی برآمدند که می‌توان از آنها به‌عنوان منبع تولید انرژی در قطعات کاشتنی درون بدن استفاده کرد.
یکی از چالش‌های اصلی در حوزه زیست پزشکی، کنترل رشد ساختارهای کاشتنی مبتنی بر سیلیکون است. همچنین عدم وجود آلودگی باکتری در سطح این ادوات از جمله چالش‌های این حوزه محسوب می‌شود. برای رفع این مشکلات از یون‌های فلزی نظیر نقره و مس استفاده شده است. با این وجود به‌منظور جلوگیری از وارد آمدن آسیب به بدن از طریق افزایش مقدار این یون‌ها، باید مقدار رها شدن این یون‌ها درون بدن کنترل شود.
اخیرا پژوهشگران آلمانی در هانوفر موفق به ترکیب نانوذرات نقره و مس شدند که می‌تواند در سیلیکون قرار گیرد. این ترکیب منجر به تولید نانوکامپوزیتی می‌شود که توانایی رهاسازی دوز مشخصی از یون‌ها را در طول زمان دارد. با استفاده از این نانوکامپوزیت، تولید کنندگان قادر خواهند بود تا اثر زیستی این یون‌ها را روی دستگاه‌های پزشکی کنترل کنند.
نانوذرات فلزی قرار گرفته درون پلیمر، هنگامی که در محیط مرطوب قرار گیرند می‌توانند یون آزاد کنند. برای رسیدن به مقدار مناسب و ثابت از غلظت یون‌ها، باید نانوذرات به‌طور یکنواخت روی سطح پلیمر پخش شوند. برای نیل به این هدف می‌توان از تابش لیزر بر سطح سیال استفاده کرد. این روشی برای تولید نانوذرات است که در مرکز لیزر هانوفر ارائه شده و اولین بار به‌صورت تجاری با نام Particular GmbH به بازار عرضه شده است.
در مقاله‌ای که اخیرا با عنوان Electrochemistry-controlled metal ion release from silicone elastomer nanocomposites through combination of different metal nanoparticles در نشریه Journal of Materials Chemistry به چاپ رسیده است، آنا هان و همکارانش در مرکز LZH اثر جدیدی که کشف کرده‌اند را گزارش نمودند.
این تیم تحقیقاتی با استفاده از تابش لیزر به فلزات نجیب و کم نجیب، نانوذرات را از درون ماتریکس سیلیکونی با یک غلظت مشخص آزاد می‌کنند. هان می‌گوید ترکیب فلزات مختلف می‌تواند منجر به کم یا زیاد بودن نرخ رهاسازی یون‌ها شود که این مسئله خود می‌تواند به‌عنوان نوعی طراحی برای رهاسازی کنترل شده نانوکامپوزیت‌های زیست فعال شود.
با این روش می‌توان نانوکامپوزیت‌هایی از پلیمرهای مختلف تولید کرد. همچنین امکان تولید نانوذرات خالص از فلزات مختلف وجود دارد که در این حالت می‌توان نانوذرات را با هم ترکیب کرد و نانوکامپوزیت دارای اثر زیست فعال تولید نمود.