مراکز تلفن ( سوئیچ ها ) و روتینگ
عمل یک مرکز تلفن آنست که خطوط چهارسیمه را بین دو مشترک وصل کند تا مکالمه به طرز صحیح انجام شود. اگر شماره گیرنده و کسی که شماره اش گرفته می شود هر دو به یک مرکز تلفن وصل باشند. عمل مرکز تنها وصل کردن آن دو است. اگر مشترک دلخواه به مرکز تلفن دیگری وصل باشد شماره گیرنده باید در مسیر صحیحی قرار گیرد تا آنکه شماره گیری اش سرانجام به شماره دلخواه برسد. اساساً سه نسل مرکز تلفن وجود دارد. اولین آن قدم به قدم یا به شکل استروجر است که دارای تعداد باورنکردنی رله بود. و عمل وصل کردن را قدم به قدم یعنی پس از دریافت هر رقم انجام می داد. نسل دوم مراکز تلفن کراس بار است که تعداد رله ها باز هم بیشتر شده بود. اما این رله ها کوچک بودند و چنان تربیت یافته بودند که پس از دریافت تمام ارقام تا 20 اتصال بطور همزمان با سوئیچ کراس بار ممکن شد. مراکز تلفن با کنترل پروسسور سومین نسل مراکز تلفن هستند. در اینجا اتصالات بوسیله پروسسور یا کامپیوتر مرکز تلفن انجام می شود. و در نتیجه فضای اشغال شده بسیار کوچکتر است. باید ذکر کرد که یک مرکز تلفن ( یا تلکس ) یک دستگاه بسیار پیچیده ای است و یک مرکز تلفن کراس بار با 2000 خط ممکن است یک طبقه یک ساختمان نسبتاً بزرگ را اشغال کند. در ممالکی نظیر ایالات متحده یا استرالیا چند ایستگاه استروجر باقی مانده است و ظرفیت ایستگاههای با کنترل پروسسور کم کم از مراکز کراس بار بیشتر می شود.
اگر شماره گیرنده و مشترک شماره گیری شده به مرکز تلفن مشترکی متصل نباشند مرکز تلفن شماره گیرنده در مسیریابی صحیح شماره باید شرکت کند. این عمل با بررسی شماره گرفته شده و آزمایش مسیرهای در دسترس از درون یا خارج مرکز تلفن برای مسیر دادن به شماره انجام می شود. مرکز تلفن محلی باید گروه ترانک های اولین انتخاب را که مکالمه باید به آن مسیر برود و اینکه کدامیک آزاد است را تعیین کند. اگر تمام این ترانک ها مشغول باشد مکالمه به ترانک های انتخاب دوم و به همین ترتیب راه داده می شود. اگر هیچ ترانکی در دسترس نباشد سیگنال مقتضی باید به مشترک شماره گیرنده فرستاده شود که در این مورد این سیگنال محتملاً سیگنال " اشغال دستگاه " است. همین روش در هر مرکز تلفن در سلسله مراتب مراکز تلفن ، که عبارتند از اداره محلی ، مرکز نرخ گذاری ، مرکز اولیه یا محلی ، مرکز بین المللی و سپس همین زنجیره به ترتیب عکس انجام می شود.
بعنوان مثال مسیری را که باید برای یک مکالمه از شهر کوچک دی لز فورد در ویکتوریا ( استرالیا ) تا نیویورک اتخاذ شود را بررسی می کنیم ابتدا شماره به طور مستقیم یا از طریق یک نقطه میانه ، اداره نرخ گذاری در بالارات می رسد و از انحناء مرکز محلی در ملبورن می رود.
از این محل مکالمه از طریق یکی از چند مسیر سیدنی رفته که از آنجا به یکی از دو مرکز تلفن بین المللی در سیدنی فرستاده می شود. سپس یک مدار کابلی یا ماهواره ای بین سیدنی و پیتسبورگ انتخاب می شود و در پیتسبورگ شماره از مرکز تلفن بین المللی به مرکز محلی که احتمالا اداره منطقه شماره 6 نیویورک است فرستاده شده سپس به مرکز نرخ گذاری ، اداره محلی صحیح و سرانجام مشترک دلخواه می رسد. اگر تمام مدارهای پیتسبورگ و سیدنی اشغال باشد ، مرکز سیدنی یک مدار دنور - سیدنی را اختیار می کند و روتینگ ترانک متعاقب آن اندکی متفاوت می شد. لازم به تذکر است که تمامی روش ذکر شده در فوق نباید بیش از چند ثانیه طول داشته باشد.
E-mail:amerim70@yahoo.com
منبع:www.ictland.blogsky.com