آیا واقعاً برای من امکان دارد که موقتاً سر کار نروم و در خانه کنار فرزندانم بمانم؟
با در نظر گرفتن مادران و پدران بسیاری که به این انتخاب دست می زنند، می توان گفت که چنین چیزی کاملاً امکان پذیر است. براساس آمار منتشر شده در سال 2000، 48 درصد از کودکان زیر 2 سال و 25 درصد از کودکانی که در حد فاصل 3 و 6 سالگی قرار دارند، تنها تحت مراقبت یکی از والدینشان قرار دارند. همچنین در 14 درصد از خانواده هایی که مادر شاغل است، پدر مسئولیت مراقبت از کودکان را بر عهده دارد.
اغلب والدینی که برای مراقبت از کودکانشان در خانه می‌مانند، این عمل را برای دوره¬ی طولانی مدت برنامه ریزی نکرده‌اند. گزارش¬های سالانه به نقل از اداره آمار کار نشان می‌دهد که به طور متوسط، زنان تنها به مدت 2/2 سال کار خود را برای مراقبت از فرزندان ترک می‌کنند. شایان ذکر است که 60 درصد از زنان آمریکایی (بالای 16 سال) شاغل هستند.
بسیاری از پدران و مادرانی که به خاطر کودکانشان در خانه مانده اند، به این فکر می کنند که وقتی آنها به سن پیش دبستانی برسند مجدداً کار خود را از سر بگیرند و بیشترشان وقتی که فرزندانشان به کلاس اول ابتدایی می رسند، بار دیگر سر کار خود باز می‌گردند. اما همه آنها به همان کار قبلی خود باز نمی گردند. بسیاری از والدین کاری را که انعطاف پذیری بیشتری داشته باشد ترجیح می‌دهند و یا این¬که به دنبال کار پاره وقت می‌روند. در واقع، دپارتمان کار آمریکا گزارش می‌دهد که 25 درصد از تمامی زنانی که شاغل هستند، به کار پاره وقت اشتغال دارند.
هنگام تصمیم گیری در این خصوص، چه چیزی را باید در نظر بگیرم؟
لازم است چند عامل را قبل از این تصمیم گیری در نظر بگیرید، عواملی همچون وضعیت اقتصادی ، شخصیت، وابستگی¬تان به شغل خود و همچنین احساسات تمام کسانی که در این قضیه درگیر هستند.
برخی از خانواده ها بیشتر ترجیح می دهند که یکی از والدین وظیفه اصلی مراقبت از کودکان را به عهده بگیرد. گاهی اوقات مادر یا پدر درمی¬یابند که برقراری تعادل میان کار و نیازهای خانواده بسیار استرس زا است، در کار خود نا امید هستند یا متوجه می‌شوند که هزینه مراقبت از کودک آن قدر زیاد است که چیزی از حقوقشان باقی نمی ماند. برخی از والدین زمان که احساس کردند مرحله مهمی از رشد کودکشان را از دست می دهند، ماندن در خانه را انتخاب می کنند. هر یک از والدین که تصمیم می گیرند در خانه بمانند، این کار را بنا به دلایل خاص خود انجام می دهند، اما بسیاری چنین فکر می کنند که با این کار می توانند تمام وقت به فرزندشان رسیدگی کنند. در سال 2003، دو تحقیق که یکی توسط موسسه ملی سلامت کودک و رشد انسان و دیگری به وسیله¬ی موسسه رشد کودک دانشگاه مینه سوتا به عمل آمد نشان داد کودکانی که تمام روز را در مراکز مراقبت از کودک سپری می کنند، سطوح بالاتری از استرس و خشونت را نسبت به کودکانی که در خانه هستند، از خود نشان می دهند. در عین حال تحقیقات دیگری، از قبیل تحقیقی که در دانشگاه ماساچوست در سال 1999 به عمل آمد، عکس این را نشان داده است؛ نتایج این تحقیقات بیان می‌کند کودکانی که در مراکز مراقبت از کودک هستند، از نظر تحصیلی و اجتماعی نسبت به کودکانی که در خانه در کنار مادرشان بزرگ می شوند، به ویژه اگر مادرشان به لحاظ مالی ضعیف بوده یا دارای تحصیلات کافی نباشند، عملکرد بهتری دارند. همچنین مراکز آموزشی دولتی متعددی دریافته اند که کودکانی که در مراکز مراقبت از کودک و پیش دبستانی حضور داشته اند، هنگامی که وارد کودکستان می شوند، هم به لحاظ تحصیلی و هم به لحاظ اجتماعی عملکرد بهتری را از خود نشان می دهند
آیا این استطاعت مالی را دارم که بتوانم در خانه بمانم؟
اگر شما عضوی از یک خانواده هستید که در آن پدر و مادر هر دو شاغل هستند، در آن صورت یکی از شما ممکن است بتوانید کار خود را رها کنید بی آنکه این مسئله تأثیر زیادی بر سلامت اقتصادی خانواده تان بگذارد، و در همان حال خود را لحظه به لحظه بیشتر درگیرِ زندگی کودکتان می‌کنید.
نکته کلیدی که باید در نظر گرفت این است که کار کردن برای شما چقدر هزینه در بر دارد؟ آیا پولی که در می آورید ارزش وقتی را که برایش صرف می کنید، دارد؟ کار کردن هزینه هایی را در پی دارد، به طور مثال باید برای مراقبت از کودک، حمل و نقل، پوشاک، خشک شویی، مالیات، ناهار در بیرون از خانه، و غیره پول خرج کنید. البته نگفته پیدا است که شب های بسیاری دیر به خانه می رسید و ناچار می شوید شام را در حاضری صرف کنید.
در حقیقت، وقتی بودجه خود را برآورد و هزینه های مربوط به کار را محاسبه می کنید، متوجه می شوید که حقوق شما تنها به میزان کمی در درآمد خانواده سهیم است.
البته، ماندن در خانه تمامی این هزینه ها را حذف نمی‌کند، بلکه فقط آنها را کاهش می دهد. شما هنوز هم به لباس (گرچه شاید دیگر نیازی به همان تعداد لباس و آن میزان تجملی بودن نداشته باشید)، ناهار (احتمالاً دیگر هر روز با قیمت رستوران نباشد) گرفتن پرستار بچه در پاره‌ای مواقع (شما به استراحت و تفریح نیاز دارید) و غیره نیاز دارید.
اگر یکی از ما دیگر کار نکند، چطور می توانیم پولی پس انداز کنیم؟
تنها با درآمد یک نفر زندگی کردن به معنای کاستن از هزینه ها است. برای کسانی که تازه می خواهند شروع کنند پیشنهاد می کنیم که هر آنچه را در طول یک هفته خرج می کنید، یادداشت کرده و سپس راه هایی را برای حذف هزینه های غیر ضروری بیابید. فکرتان را با همسرتان روی هم بگذارید تا ببینید چگونه می‌توانید با کاهش هزینه های قابل حذف، مقداری را پس انداز کنید. در زیر چند پیشنهاد جهت پس انداز پول مطرح میشود:
• هزینه های پنهان اضافی را جستجو کنید: با سیم کارت دائمی دقایق بیشتری صحبت می‌کنید، اما در صورت استفاده از سیم کارت اعتباری ممکن است مکالمه هایتان کوتاه‌تر شود.
• مراقبت از کودک به صورت مشارکتی را امتحان کنید.
• عضویت در باشگاه خود را لغو کنید و به جایش بدوید یا پیاده روی کنید.
• پوشاک کودکان را از فروشگاههایی که لباس دست دوم دارند یا از دوستان و یا اعضای خانواده تهیه کنید. به راحتی می‌توانید پوشاک مورد نیاز فرزندانتان را تهیه کنید، چون که اغلب کودکان قبل از اینکه لباسهایشان کهنه شود، آن قدر بزرگ می شوند که دیگر نمی توانند آنها را بپوشند.
• سعی کنید تعطیلات خود را با کمترین هزینه سپری کنید، به طور مثال به سفرهای کنار جاده‌ای و اردویی بروید تا اینکه در تفریح¬گاه یا هتل اقامت کنید.
• به جای غذا خوردن در رستوران، می توانید غذای مختصری تهیه کرده، به صحرا یا پارک بروید.
آیا ماندن در خانه زیان¬هایی نیز دارد؟
جدای از مسائل مالی، عواقب عاطفی این قضیه را نیز باید در نظر گرفت. وقتی تک و تنها تمام روز را با طفلی در خانه می‌مانید، به عنوان یک بزرگسال انگیزش ناچیزی را دریافت می‌کنید. همچنین، منزوی شدن موضوعی جدی است، چرا که می‌تواند در افسردگی پس از زایمان مؤثر باشد.
اگر از جانب همسر و خانواده مورد حمایت قرار نگیرید، ممکن است عزت نفستان خدشه دار شود، به ویژه اگر به تشویق از سوی همکارانتان نیز عادت کرده باشید. همچنین، از آن جایی که بسیاری از جنبه‌های خانه داری و فرزند پروری تکراری و کسالت بار هستند، احساس کسالت و نا امیدی چیز غیر معمولی نیست.
چگونه می‌توانم از این خطرات دوری کنم؟
از آن جایی که اکثر این مشکلات از فقدان تماس با افراد بزرگسال ناشی میشود، سعی کنید در برنامه روزانه تان چنین تعاملاتی را بگنجانید، اما این بار با والدینی که خانه دار هستند و همچنین کسانی که به کار پاره وقت شاغل هستند بیشتر در تماس باشید.
کلاس¬ها و فعالیت¬هایی را که به والدین و اطفال اختصاص دارند، پیدا کنید. بسیاری از مراکز تفریحی شهر، مراکز اجتماعی، مدارس، کانون ها و مساجد را با کمترین قیمت ارائه می‌دهند. اگر اغلب با گروهی از والدین در پارک ارتباط دارید، ممکن است که بخواهید یک بازی گروهی را آغاز کنید. همچنین می توانید با سایر والدین در محل سکونت خود جلسات انجمن مرکز کودک را تشکیل دهید. لازم است که به سایر علایق خود نیز توجه داشته باشید. می‌توانید به یک جامعه هنری بپیوندید یا گروهی را تشکیل دهید و به طور مرتب با همدیگر دیدار کنید.
بدون هیچ درآمدی، چگونه می‌توانم در موضع برابر با همسرم باقی بمانم؟
هر روز درحالی که از خواب بیدار می شوید با مطالبات کودک خود مواجه می شوید، در حالی که همسرتان از منزل بیرون می رود؛ این وضعیت ممکن است موجب شود تا هر شخصی فکر کند که ازدواج نا‌برابر است. اما، اگر هر دو زوج در مورد انتخابی که کرده‌اند احساس خوبی داشته باشند و از دست دادن موقتی درآمد را به عنوان هدیه ای برای ثبات و سلامت خانواده در نظر بگیرند، در آن صورت این مرحله گذار می تواند به مراتب آسان تر سپری شود.
طبق نظر ویکتوریا هوستون، نویسنده کتاب عملی کردن آن، در چنین خانواده هایی معمولاً خیلی کم پیش می آید که کارِ خانه و مراقبت از فرزندان تقسیم شود. والدی که در خانه می ماند این مسئولیت ها را بر عهده می گیرد، در حالی که دیگری نان آور خانواده است.
اگر قبلاً همیشه کار خانه را نصف می‌کرده اید، این تقسیم کار جدید می تواند مشکل زا باشد. اما چنانچه با همسرتان پیشاپیش در خصوص این موضوع صحبت کرده باشید، هر دوی شما در این موقعیت جدید احساس راحتی می کنید. ضروری است که شما، به عنوان والد و به عنوان زوج، زمانی را برای یکدیگر کنار گذاشته و در باره¬ی قلمروهای جداگانه و نقش های خود حرف بزنید.