ورزش، کسالت و تنبلی را از انسان دور می‌سازد و به وی نشاط و شادابی می‌بخشد. او را برای انجام دادن کارها و وظایف فردی و اجتماعی آماده می‌کند و اخلاقش را بهبود می‌بخشد. روحیه شجاعت، از خودگذشتگى، مبارزه با ظلم و ظالم و دفاع از مظلوم را در انسان، تقویت می‌کند و اراده وی را قوی می‌سازد.
اهمیت سلامت و توان‌مندی جسمانی بر کسی پوشیده نیست. پیامبر گرامی‌اسلام(ص) درباره حق بدن بر انسان می‌فرماید:
اِنَّ لِرَبِّکَ عَلَیْکَ حَقّاً، وَ إِنَّ لِجَسَدِکَ عَلَیْکَ حَقّاً وَ لاَهلِکَ عَلَیْکَ حَقّاً.[1]
پروردگارت بر تو حقی دارد و بدنت بر تو حقی دارد و خانواده‌ات (نیز) بر تو حقی دارد.
ورزش، کمک شایانی به حفظ و تقویت سلامت جسمانی و روانی می‌کند. افرادی که با روش درست ورزش می‌کنند یا کارهای پرتحرک انجام می‌دهند، سالم‌ترند و عمرشان از افرادی که کارهای کم‌تحرک دارند، طولانی‌تر است.
ورزش، توان انسان را برای انجام دادن کارهای روزانه شخصی و اجتماعی بالا می‌برد، حتی عبادت‌هایی همچون نماز، روزه، حج و جهاد نیز با بدنی سالم و نیرومند، بهتر و بیشتر و راحت‌تر انجام می‌شوند.
با ورزش، به ارزش‌های اجتماعی دیگری چون کار گروهى، وفاداری و روحیه ورزش‌کاری نیز می‌توان رسید. محیط صمیمانه و مطلوب ورزشى، فرصتی مناسب برای برقراری روابط انسانی و اجتماعی است.
ورزش به انسان تحرک می‌بخشد و تحرک به‌ویژه در کودکان، لازمه رشد است. اگر عضوی نیرومند از اعضای بدن یک ورزش‌کار را چندین ماه در گچ قرار دهند و مانع تحرک آن شوند، ضعیف و لاغر خواهد شد. اگر جنبش بدن کم شود، ساختار دفاعی بدن نیز ضعیف می‌شود. بنابراین، همچنان که ورزش و داشتن تحرک سبب سلامت بدن و طول عمر می‌شود، نداشتن تحرک نیز مرگ زودرس را در پی دارد.